نقش ميانجي خود مراقبتي در رابطه بين خود كارآمدي با كيفيت زندگي مرتبط با سلامت در افراد مبتلا به بيماري عروق كرونري قلب

مطالعات متعددي به مطالعه رابطه بين خود كارآمدي و كيفيت زندگي مرتبط با سلامت و خودمراقبتي پرداخته اند. اما پژوهشي كه به نقش ميانجي خود مراقبتي در رابطه بين خود كارآمدي و كيفيت زندگي مرتبط با سلامت در افراد مبتلا به بيماري عروق كرونري قلب پرداخته باشد، مغفول مانده است. پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش ميانجي خود مراقبتي در رابطه بين خود كارآمدي با كيفيت زندگي مرتبط با سلامت در افراد مبتلا به بيماري عروق كرونري به اجرا درآمد. پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه بيماران مبتلا به بيماري عروق كرونري مراجعه كننده به بيمارستان شهداي تجريش تهران در نيمه دوم سال 1399 مي باشد كه تعداد مراجعه كنندگان 350 نفر بود و بر اساس فرمول گرين تعداد 184 نفر به روش نمونه گيري در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل؛ پرسشنامه خود مراقبتي (جاراسما و همكاران، 2003)، پرسشنامه خودكارآمدي قلبي (ساليوان و همكاران، 1998) و پرسشنامه كيفيت زندگي مرتبط با سلامت (وار، كاسينسكي و كلر، 1996) بود. داده ها با استفاده از آزمون آماري تحليل مسير تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان دادكه ضريب مسير رابطه خود كارآمدي و كيفيت زندگي برابر با (0/197) برآورد شده است و با وارد كردن متغير ميانجي (خود مراقبتي) اين مقدار به (0/249) افزايش يافت (0/05 P). افزايش خودمراقبتي و خودكارآمدي قلبي با بهبود كيفيت زندگي مرتبط با سلامت رابطه داشت. با افزايش خودكارآمدي و خودمراقبتي مي توان كيفيت زندگي مرتبط با سلامت را در بيماران عروق كرونري بهبود بخشيد.