سنجش نظريه مقاومت اسلامي با معيارهاي متأخر نظريه‌پردازي در روابط بين‌الملل

در جريان آخرين مباحثات نظري روابط بين‌االملل، چنين برداشت مي‌شود كه يك نظريه مطلوب بايد از چهار عنصر دانش‌افزايي (اصالت)، تبيين‌كنندگي (رفتارشناسي)، زيبايي‌شناسي و راهبردمحوري برخوردار باشد. در اين راستا نگارنده در صدد است، به تبيين معيارهاي مزبور در نظريه «مقاومت اسلامي» بپردازد. حال اين پرسش مطرح است كه چگونه نظريه مقاومت اسلامي يك نظريه مطلوب و بديع در روابط بين‌الملل قلمداد مي‌شود؟ نويسنده در اين پژوهش با روش كيفي و رويكرد تبييني- تحليلي بر اين باور است كه نظريه مقاومت اسلامي اولاً، اصالت دارد: اين نظريه ريشه در پارادايم توحيدي دارد، واحدهاي سياسي را در جبهه «حق» و «باطل» تركيب‌بندي مي‌نمايد و با بهره‌گيري از نص، عقل و سنت، شناخت روندها، پديده‌ها و رخدادهاي سياسي و بين‌المللي را ميسر مي‌داند. ثانياً، رفتار جبهه باطل، در قالب نظام سلطه تجلي پيدا مي‌كند. بقاي نظام سلطه، در گرو سلطه‌پذيري واحدهاي سياسي است. لذا مبارزه با واحدهاي انقلابي در جهت بقاء و تداوم نظام سلطه، ضروري است. ثالثاً، مهم‌ترين جنبه‌هاي زيبايي شناختي نظريه مقاومت، پرهيز از فرقه‌گرايي و وحدت‌زايي در جهان اسلام و به طور كلان تقويت جبهه حق در روابط بين‌الملل است. و رابعاً، اصلي‌ترين راهبرد نظريه مقاومت جهت تحقق صلح، مبارزه سياسي، نظامي و عقيدتي با نظام سلطه است.