توسعه‌ي گردشگري هنرهاي معاصر در ايران؛ چالش‌ها و الزامات

«گردشگري هنرهاي معاصر» يك مفهوم نوظهور در مطالعات گردشگري است كه در حال حاضر ذيل عنوان گردشگري فرهنگي به آن پرداخته مي‌شود. رشد گردشگري هنرهاي معاصر در كشورهاي توسعه يافته نشان دهنده اهميت هنر در فرآيند توسعه‌ي پايدار است. در ايران نيز اقتصاد «فرهنگ و هنر» و «گردشگري»، مسير بهبود مناسبي براي اقتصاد فعلي مبتني بر نفت و منابع طبيعي است. چراكه بخش قابل توجهي از سرمايه‌‌ي فرهنگي مورد نياز اين توسعه از پيش فراهم است. پژوهش حاضر، با هدف شناسايي «چالش‌ها و الزامات توسعه‌ي گردشگري هنرهاي معاصر در ايران» از روش كيفي «نظريه‌ي زمينه» بهره گرفته و داده‌ها از انجام ۲۷ مصاحبه‌ي تخصصي با نخبگان هنر، فعالان گردشگري و افراد در نقش‌هاي دولتي مرتبط، استخراج گشته است. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از فن كدگذاري «نظريه‌ي زمينه»، در سه مرحله‌ي كدگذاري باز، كدگذاري محوري و كدگذاري انتخابي (يكپارچه‌سازي) استفاده شده است. بر اساس نتايج تحقيق، دولت، بخش گردشگري و جامعه‌ي هنري به عنوان بازيگران اصلي (ذينفعان) اين توسعه‌ در ايران شناسايي شدند. اگرچه عملكرد هماهنگ اين بازيگران براي تحقق اهداف اين توسعه حياتي است، اما بازتعريف نقش‌ها و بازنگري در وظايف آنها از اساسي‌ترين الزامات اين توسعه است. همچنين عواملي مانند «آموزش»، «انعطاف‌پذيري»، «تقويت زيرساخت‌هاي آفرينش هنري»، «توسعه‌ي نيازمندي‌هاي صنعت گردشگري» و «اصلاح چهره‌ي ايران در گستره‌ي بين‌المللي» از اهميت بالايي برخوردار مي‌باشند.