عدم تحمل ابهام در همه‌گيري كوويد-19 درپرستاران شاغل در خط مقدم مقابله با ويروس كرونا در مراكزآموزشي درماني شهر تهران، ايران

زمينه و هدف پرستاران در خطوط مقدم مبارزه با شيوع بيماري كوويد-19 با عوامل استرس‌زاي زيادي مواجه هستند. يكي از پراسترس‌ترين شرايط، پيش‌بيني‌ناپذير بودن وضعيت و جدي بودن خطر است كه ممكن است به عدم تحمل ابهام در آنان منجر شود. دلايلي مانند ناشناخته بودن بيماري همه‌گير، ندانستن مدت‌زمان ادامه بيماري، عدم اطمينان از ابتلا به بيماري بدون نشان دادن هيچ علامتي اما احتمال انتقال عفونت به ديگران و ناتواني در كنترل فرايند، مفهوم عدم تحمل ابهام را در اين دوره مهم‌تر مي‌كند. پرستاران داراي عدم تحمل ابهام، موقعيت‌هاي مبهم بيماري همه‌گير كوويد-19 را آشفته‌كننده و تنش‌زا ادراك مي‌كنند و دچار اضطراب و نگراني شديد مي‌شوند. اضطراب در چنين شرايطي به اجتناب شناختي يا نشخوار فكري و ديگر راهبردهاي غيرانطباقي در رابطه با مسئله منجر مي‌شود. بر اين اساس، از يك سو باتوجه‌به اهميت نقش پرستاران در مقابله با بيماري‌هاي همه‌گير همچون كرونا به‌عنوان تلاشگران خط مقدم مقابله با اين بيماري و از سوي ديگر باتوجه‌به اينكه با جست‌وجو در پايگاه‌هاي اطلاعاتي، پژوهشي كه در ايران به بررسي عدم تحمل ابهام در پرستاران بپردازد وجود ندارد، درنتيجه مطالعه حاضر با هدف تعيين عدم تحمل ابهام در همه‌گيري كوويد-19 در پرستاران شاغل در خط مقدم مقابله با ويروس كرونا در مراكز آموزشي درماني دانشگاه علوم‌پزشكي ايران در سال 1399 انجام شد.روش بررسي در اين مطالعه توصيفي ـ مقطعي، از بين پرستاران شاغل در بخش‌هاي بستري بيماران مبتلا به كرونا در مراكز آموزشي درماني دانشگاه علوم‌پزشكي ايران، 240 پرستار كه معيار ورود به مطالعه را داشتند با روش سرشماري وارد مطالعه شدند و فرم جمعيت‌شناختي و پرسش‌نامه عدم تحمل ابهام فريستون را تكميل كردند. تقريباً 10 الي 15 دقيقه طول كشيد تا هر دو پرسش‌نامه تكميل شود. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 در دو بخش آمار توصيفي و استنباطي صورت گرفت.يافته‌ها ميانگين نمره عدم تحمل ابهام در واحدهاي موردپژوهش 20/36±‌62/58 بود. بعد استرس‌آميز بودن ابهام بيشترين ميانگين نمره (0/78±‌2/49) و بعد ناتواني براي انجام عمل كمترين ميانگين نمره (0/80±‌2/15) را داشت. علاوه بر اين، ابتلا به كرونا با عدم تحمل ابهام ارتباط معني‌دار آماري داشت (0/048=p).نتيجه‌گيري نتايج اين پژوهش نشان داد پرستاران در موقعيت پرابهام همه‌گيري كوويد-19 دچار عدم تحمل ابهام شده‌اند، به‌طوري كه در بعد استرس‌آميز بودن ابهام دچار پريشاني و عدم قطعيت بيشتري بودند، اما ميزان استرس به‌گونه‌اي نبوده كه آنان را براي انجام وظايفشان ناتوان كند. بررسي اين شاخص مي‌تواند به برنامه‌ريزان، ارائه‌دهندگان خدمات سلامت و پرستاران كمك كند تا با به‌كارگيري روش‌هاي مناسب و با انجام مداخلات آموزشي، باليني و پژوهشي در زمينه برون‌رفت از چرخه اضطراب و ابهام، تغيير باورها درباره ابهام، كاهش جهت‌گيري منفي به مشكلات و مديريت نگراني، باعث ارتقاي سلامت رواني پرستاران در شرايط همه‌گيري بيماري كرونا شوند.