مقايسۀ اثربخشي درمان معناگرا و درمان وحدت‌مدار بر تاب‌آوري و كيفيت زندگي در مبتلايان به سرطان خون

هدف پژوهش حاضر، مقايسۀ اثربخشي درمان معناگرا و درمان وحدت‌مدار بر تاب‌آوري و كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به سرطان خون بود. پژوهش به‌لحاظ هدف كاربردي و روش پژوهش به‌لحاظ شيوۀ جمع‌آوري اطلاعات از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعۀ آماري پژوهش، شامل تمام بيماران مبتلا به سرطان خون (لوسمي) مراجعه‌كننده به مؤسسۀ خيريۀ مهيار در سال 1398 و 1399 در شهر تهران بودند كه از ميان آن‌ها 60 بيمار به‌صورت دردسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفي و همگن‌سازي سن و جنس در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه قرار گرفتند. شركت‌كنندگان براي پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري به پرسشنامۀ اضطراب بك (BAI)، پرسشنامۀ اختصاصي سنجش كيفيت زندگي در مبتلايان به سرطان (QLQ-C30) و مقياس تاب‌آوري كانر ديويدسون (CD-RISC) پاسخ دادند. شركت‌كنندگان گروه آزمايش اول در هفت جلسۀ 90 دقيقه‌اي درمان معناگرا و شركت‌كنندگان گروه آزمايش دوم در هفت جلسۀ 90 دقيقه‌اي درمان وحدت‌مدار قرار گرفتند. براي تحليل داده‌ها از روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و نرم‌افزار SPSS-24 استفاده شد. نتايج نشان داد بين اثربخشي درمان وحدت‌مدار و درمان معناگرا بر مؤلفۀ كيفيت زندگي احساسي تفاوت معنادار وجود دارد (0.001=P). اما بين اثربخشي درمان وحدت‌مدار و درمان معناگرا بر تاب‌آوري (0.635=P) تفاوت معناداري مشاهده نشد.