مقايسۀ اثربخشي درمان مبتني بر بازسازي عاطفي و هيجان‌مدار بر مشكلات ازدواج و بخشش در زنان متقاضي طلاق

هدف اين پژوهش، مقايسۀ اثربخشي درمان مبتني بر بازسازي عاطفي و درمان هيجان‌مدار بر بخشش و مشكلات ازدواج در زنان متقاضي طلاق بود. روش پژوهش به لحاظ هدف، كاربردي و طرح پژوهش نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه گواه و مرحلۀ پيگيري بود. جامعۀ آماري شامل تمام زنان متقاضي طلاق با سابقۀ ازدواج زودهنگام (كمتر از هجده سال) در شهر اردبيل در سال 1399 بود. از اين افراد 45 نفر به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي ساده در دو گروه آزمايش و گواه (هركدام 15 نفر) قرار گرفتند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس بخشش بين‌فردي (25-IF) و پرسشنامۀ مشكلات ازدواج (MPQ) بود. مداخلات شامل جلسات درمان مبتني بر بازسازي عاطفي و درمان هيجان‌مدار در هشت جلسۀ 90 دقيقه‌اي بود. تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس چندمتغيري (MANCOVA) و آزمون تعقيبي بنفروني در نرم‌افزار SPSS نسخۀ 22 انجام شد. نتايج نشان داد درمان مبتني بر بازسازي عاطفي و درمان هيجان‌مدار هردو بر افزايش بخشش و كاهش مشكلات ازدواج در ميان زنان متقاضي طلاق مؤثرند، اما اثربخشي درمان بازسازي عاطفي به‌طور معناداري بيشتر از درمان هيجان‌مدار است. با توجه به كم‌بودن ميزان بخشش و زيادبودن مشكلات ازدواج در ميان زنان متقاضي طلاق مي‌توان از درمان‌هاي بازسازي عاطفي و هيجان‌مدار يا تركيبي از اين دو درمان براي بهبود ميزان بخشش و كاهش مشكلات ازدواج بهره برد.