بازشناسي مكانيسم سيستم هاي الگوريتميك در فرآيند توليد فرم معماري

ظهور نظريات و روش‌هاي رايانشي نوين برگرفته از سيستم ‎هاي زيست‎ شناختي، در طي چند دهۀ اخير، تعميق در اصول و قواعد فرآيند توليد فرم را امكان‎پذير كرده است. فرآيند الگوبرداري و الگوسازي، امروزه فراتر از حوزه شكلي بوده و مجموع دانشي كه در نحوۀ شكل‌گيري اجزاء زيستي وجود دارد به حوزه ارزشمند براي توليد الگو تبديل‌شده‌است. چنين الگوبرداري نويني از طبيعت، در مسيري تحت عنوان طراحي الگوريتميك يعني خدمت گرفتن رايانش به ‎عنوان ساختار اصلي فعاليت‌هاي رايانه، از طريق الگوريتم‌ها و كد‌ها و برنامه‎ ها، معادل آنچه در طبيعت به‌عنوان ژنوم شناخته شده است ميسر مي‌گردد. در اين پژوهش، هدف عمده بر روي ارائه چارچوبي مشخص و روشي نظام‎مند از نقش سيستم‎ هاي زايشي در توليد فرآيندي فرم معماري مي‎ باشد. براي اين منظور با استفاده از روش توصيفي– تحليلي به استناد تحقيقات كتابخانه ‎اي، به مطالعه، دسته‎بندي و توصيف ويژگي‎ها و مكانيسم سيستم‎ هاي زايشي و مقايسه توانمندي هريك از آن‎ها در توليد فرم پرداخته شده است. نتيجه اينكه سيستم‎هاي زايشي با الهام از اصول زيست‎ شناختي شكل ‎گيري پديده‎ ها، در مسير الگوريتميك، نقش عمده ‎اي در توليد فرآيندي فرم معماري، مي‎تواند داشته باشد.اهداف پژوهش:1. شناخت مكانيسم سيستم‌هاي الگوريتميك در فرايند توليد فرم معماري.2. بررسي توليد فرايندي فرم معماري.سؤالات پژوهش:1. براي توليد فرم در معماري چه فرايندي وجود دارد؟2. كدام مكانيسم سيستم‌هاي الگوريتميك در فرايند توليد معماري نقش دارد؟