بازشناسي روح معماري ايراني بر اساس گونه شناسي رفتاري ايرانيان عصر ناصري از نگاه سفرنامه نويسان خارجي

عصر ناصري به‌عنوان يكي از قابل‌تأمل ترين ادوار تاريخي ايران داراي ابعاد مطالعاتي گسترده‌اي است. در اين ميان سفرنامه‌هاي خارجي مي‌تواند نقش مهمي در بازشناسي زواياي مختلف رفتاري ايرانيان داشته باشد. در عصر ناصري و به‌علت گسترش روابط خارجي ميزان سفرنامه‌هاي خارجي افزايش چشمگيري داشت. بدين روي پژوهش حاضر نيز به تأسي از اين سنت نوين جهت شناخت معماري عصر ناصري به‌عنوان يكي از ابزارهاي مطالعه عصر مذكور؛ بر آن شده است كه باطن سنگ و رنگ و بناهاي اين دوره را با استفاده از مؤلفه‌هاي فرهنگي اين عصر مورد تحليل قرار دهد. پژوهش حاضر به روش توصيفي و تحليلي و با تكيه بر داده‌هاي منابع كتابخانه‌اي انجام شده است. بر اين منوال سفرنامه‌هاي متعدد عصر ناصري و تعريف سفرنامه‌نويسان از رفتار ايرانيان اين عصر رهاورد نوين ديگري به همراه خواهد داشت كه علاوه بر انكشاف رفتارشناسي از نگاه «ديگري» متغير مستقل اين نوشتار را نيز به‌خوبي پوشش مي‌دهد؛ اما چگونگي كشف مؤلفه‌ها و نحوه كاربست آن‌ها امري است بدون ترديد نيازمند يك ساختار قوي علمي است؛ و بر همين منوال نيز پژوهش حاضر چارچوب نظري «رابرت كينگ مرتون»[1] را به‌عنوان دستگاه نظري خود برگزيده و بر اساس آن به كشف مؤلفه‌هاي موردنظر خود اقدام نموده است.اهداف پژوهش:1. بازشناسي رفتاري ايرانيان عصر ناصري از نگاه سفرنامه‌نويسان خارجي برمبناي نظريۀ رابرت كينگ مرتون.2. آشنايي با روح معماري معاصر براساس گونه‌شناسي رفتاري ايرانيان عصر ناصري.سؤالات پژوهش:1. از نگاه سفرنامه‌نويسان خارجي، رفتار ايرانيان عصر ناصري را چگونه مي‌توان تحليل و بررسي كرد؟2. روح معماري معاصر ايراني چه تناسبي با مختصات رفتاري آن‌ها دارد؟