تحليل بصري آثار سينمايي بر اساس مباني هنرهاي تجسمي ( مطالعه موردي: هامون و پري اثر داريوش مهرجويي)

ساختار معنايي در يك فيلم، ساختماني به‌هم پيوسته از عناصر ديداري و شنيداري است كه از آن‌ها براي پيشبرد روايت، انتقال معنا و مفهوم و احساس استفاده مي‌شود. لازمه اين امر آشنايي كارگردان با مباني هنرهاي تجسمي است تا با آگاهي از فنون آرايش قاب تصوير به‌عنوان پايه‌اي‌ترين عنصر ارتباطي در سينما، ضمن جلوگيري از دلزدگي مخاطب، در رسيدن به اهداف متعالي رسانه كه جزو لاينفك آن نيز هستند، موفق باشد. در اين پژوهش با استفاده از روش تحليلي _ توصيفي به تجزيه و تحليل عناصر ميزانسن روايت‌ها در آثار داريوش مهرجويي به‌عنوان كارگرداني مؤلف پرداخته شده است. بررسي تركيب‌بندي نماهايي از دو اثر قهرمان محور «هامون» و «پري» كه بيشترين نقش را در تعريف شخصيت‌ها دارند، نشان مي‌دهد كه مهرجويي از اصول هندسي، نور، رنگ و مفاهيم هنري چون تقارن، تعادل و زواياي طلايي ديد به‌گونه‌اي توصيفي براي بيان معاني استفاده مي‌كند. او از اين رويكرد در طراحي خلاقانه صحنه‌ها، متناسب با درون‌مايه فيلم‌هايش براي ايجاد ادراك چند حسي در مخاطب بهره گرفته، با كاربرد هدفمند عناصر بصري در قاب تصاوير، مخاطب را با درونيات شخصيت‌هاي فيلم‌هايش آشنا مي‌كند.  اهداف پژوهش:1. واكاوي كاربرد ميزانسن در آثار سينمايي داريوش مهرجويي.2. تبيين نقش عناصر بصري در بيان مفاهيم و دلالت‌هاي ضمني در آثار داريوش مهرجويي.سؤالات پژوهش:1. بسترسازي براي بيان معاني و مفاهيم در سينماي مهرجويي چگونه انجام يافته است؟2. داريوش مهرجويي با بهره‌گيري از چه عناصر و تكنيك‌هاي هنري، معنا و حس و حال مد نظر خود را به بيننده منتقل مي‌كند؟