بررسي و تحليل جايگاه زن و نمادهايي با رويكرد مونث در علامت‌هاي عاشورايي ايران از دوران صفويه تا كنون

خاستگاه اكثر نمادها به فرهنگ اساطيري ايران به دورۀ باستان برمي‌گردد و درخصوص حضور زنان تا حدود زيادي نيز باورهاي اسلامي و ديني دخيل بوده است. همچنين خاستگاه برخي از نمادهاي حاكم بر علامت مانند پنجه باتوجه‌به شواهد باستان‌شناختي بسيار پيش از دورۀ اسلامي، در ميان اقوام مديترانه، بين‌النهرين، مصر و شمال آفريقا و همچنين نزد يهوديان معمول بوده است كه كهن‌ترين آن در تمدن بين‌النهرين و در عراق كنوني پيدا شده است. روش تجزيه و تحليل پژوهش،تحليل محتواي كيفي بوده و روش گردآوري مطالب كتابخانه‌اي و ميداني است. در ايران تقريباً از دوران صفويه به‌صورت بارز، علم و توغ جزو ابزارآلات عزاداري ويژه محرم محسوب مي‌شد. توغ و علامت در كل نمادي از علمدار كربلا  حضرت عباس(ع) است. مسئله اين است كه حال چرا علامتي كه نشان ايشان است، توانسته ارتباطي عميق با زن چه از منظر ساخت، چه از منظر علامت‌كشي، چه از منظر نذورات و توسل و چه از منظر وجود برخي از نمادها با خاستگاهي مؤنث بر روي علامت‌ها همراه شود. يافته‌هاي پژوهش حاكي از اين است كه باتوجه‌به جايگاه زن در فرهنگ ايران باستان و فرهنگ اسلامي، زنان در نمادهايي عاشورايي ايراني نيز باتاب يافته‌اند.اهداف پژوهش:بررسي و تحليل جايگاه زن در علامت‌هاي عاشورايي ايران.بررسي جايگاه نمادهايي با رويكرد مؤنث در علامت‌هاي عاشورايي ايران از دوران صفويه تاكنون.سؤالات پژوهش:باورهاي ديني و اسلامي بر جايگاه زنان مؤمنه در مناسك ديني عاشورايي تا چه حد مصداق داشته است؟خاستگاه عناصر مؤنث برگرفته از اساطير غيرايراني موجود بر علامت‌ها مربوط به كدام تمدن‌هاست؟