بازنمود بومي‌گرايي در رمان‌هاي احمد محمود و نقاشي معاصر ايران

ادبيات بومي نوعي از ادبيات است كه شرايط زيستي و بومي يك منطقه، آداب و رسوم و عقايد و باورها، فرهنگ، مناسبات و روابط اجتماعي، مذهبي، زبان و گويش و غيره را كه بر آن منطقه حاكم است، منعكس مي‌سازد. گرايش به اين نوع ادبيات در ميان داستان‌نويسان معاصر فراوان ديده شده است. احمد محمود نويسندۀ برجستۀ رئاليست ايراني است كه توانسته به نحو مطلوبي عناصر بومي منطقه جنوب ايران را در آثار خود بازتاب دهد. آشنايي عميق وي با فرهنگ مردم سواحل خليج ‌فارس و بهره گرفتن از عناصر بومي مناطق جنوب ايران، به‌ويژه زبان بوميِ اين منطقه، آثار وي را از منظر ادبيات بومي و اقليمي قابل تأمل كرده است. به همين دليل جستار حاضر به بررسي شگردهاي زباني احمد محمود در بازنمود ادبيات بومي در رمان هاي «مدار صفر درجه» و «درخت انجير معابد»، اختصاص يافته است. دستاورد پژوهش كه به شيوه توصيفي- تحليلي و با روش مطالعات كتابخانه‌اي انجام شده، گوياي اين است كه احمد محمود در اين رمان ها با كاربرد زبان و گويش محلّي كه خود واژه‌ها و اصطلاحات محلّي، لهجۀ محلّي و كنايات و ضرب‌المثل ها را دربر مي گيرد، زبان عاميانه، تكرار حروف و تشبيهات اقليمي، ادبيات بومي خاصّ منطقه جنوب را منعكس كرده است. گرايش به بومي‌گرايي در نقاشي معاصر نيز كم و بيش مشهود است.اهداف پژوهش: واكاوي شيوه انعكاس بومي گرايي درد و رمان «درخت انجير معابد» و «مدار صفر درجه».بررسي بومي‌گرايي در نقاشي معاصر.سؤالات پژوهش:احمد محمود ادبيات بومي منطقۀ جنوب را در دو رمان درخت انجير معابد و مدار صفر درجه چگونه معرفي كرده است؟بومي‌گرايي در نقاشي معاصر ايران چگونه نمود يافته است؟