نقش واسطه اي خودكارآمدي در پيش بيني رفتارهاي پرخطر بر اساس سبك‌هاي هويتي و نظارت والدين در نوجوانان

نوجواني از بحراني ترين دوره هاي زندگي مي باشد. و بيشترين ناسازگاري هاي رفتاري، از جمله گرايش به رفتار هاي پر خطر در اين دوره نمود مي يابد. اين پژوهش با هدف پيش‌بيني رفتارهاي پرخطر بر اساس سبك‌هاي هويتي و نظارت‌ والدين در نوجوانان با نقش واسطه‌ي خودكارآمدي انجام گرفت. روش پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه شامل تمامي دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان كوهپايه در سال تحصيلي 1400 بود. تعداد 260 نفر به شيوه‌ نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چند مرحله اي  به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس‌هاي خطر‌پذيري نوجوانان ايراني، سبك‌هاي هويت بروزنسكي، نظارت والديني سينگر و خودكارآمدي عمومي شرر بود. تحليل آماري داده‌ها، از روش همبستگي پيرسون و تحليل مسير انجام شد. نتايج تحليل مسير نشان داد سبك هويت هنجاري،  نظارت والدين و خودكارآمدي بر رفتارهاي پرخطر به صورت مستقيم اثر داشت. نتايج آزمون بوت استراپ نشان داد كه متغير خودكارآمدي نقش ميانجي در رابطه بين نظارت والدين، سبك هويتي با رفتارهاي پرخطر ايفا كرد. در نتيجه، برنامه‌ريزي نهادهاي مربوطه و آموزش والدين، با توجه به نقش مهم نحوه‌ي نظارت والدين، سطح خودكارآمدي و سبك هويتي نوجوان در بروز رفتارهاي پرخطر ضروري است.