ميكروكپسول هاي هيدروژلي ژلاتين/سديم كربوكسي متيل سلولز جهت رهايش حداكثري داروي ليدوكائين هيدروكلرايد

اخيراً سامانه هاي دارورسان هيدروژلي بر پايه پليمرهاي طبيعي بسيار مورد توجه قرار گرفته و در اين راستا از پليمرهاي گوناگوني به صورت تكي يا تركيبي استفاده گرديده تا به خصوصيات مطلوب تري دست يابند. در اين تحقيق ابتدا داروي ليدوكائين هيدروكلرايد با غلظت هاي مختلف به همراه درصدهاي متفاوت از ژلاتين/ سديم كربوكسي متيل سلولز در محيطي آبي حل شده و سپس در محيطي پارافيني ديسپرس گرديدند و بدين وسيله ميكروكپسول ها شكل گرفتند و در نهايت با گلوتارآلدهيد شبكه اي و جمع آوري شدند. تصاوير ميكروسكوپ هاي نوري و الكتروني (روبشي SEM) تشكيل ميكروكپسول هايي كروي با ناهمواري سطحي محدود را نشان دادند. تشكيل شبكه در هيدروژل و عدم برهمكنش بين دارو و پليمرها با طيف سنجي مادون قرمز (FTIR) و تفرق اشعه ايكس (XRD) بررسي و تأييد شد. مطالعه اثرگذاري پارامترهاي مستقل شامل مقادير گلوتارآلدهيد، دارو و سديم كربوكسي متيل سلولز و تعامل آنها بر پارامترهاي وابسته شامل درصد تورم، بازده داروي بارگذاري شده و ميانگين اندازه ذرات با روش آماري سطح پاسخ (RSM) بر اساس طرح مركب مركزي (CCD) و سه تكرار براي نقطه مركزي انجام گرديد. نتايج آماري نشان داد كه اثرات خطي پارامترهاي مستقل، بيشترين اثر را بر پارامترهاي وابسته دارد. براساس تحليل آماري انجام گرفته مقادير غلظت بهينه براي گلوتارآلدهيد 5%، سديم‌كربوكسي‌متيل‌سلولز 10% و دارو 40% حداكثر آزادسازي راندمان داروي بارگذاري شده (%63.6) را ايجاد مي نمايند. در مجموع نتايج نشان دادند كه ميكروكپسول‌هاي هيدروژلي ژلاتين/كربوكسي‌متيل‌سلولز پتانسيل استفاده به عنوان حامل هاي دارورساني را دارند.