بررسي عوامل شبكه اي كننده مختلف بر ساختار نمدهاي نانوالياف نشاسته – پلي وينيل الكل توليد شده به روش الكتروريسي

كامپوزيت نانوالياف آلياژي از پليمرهاي طبيعي و مصنوعي در سال‌هاي اخير بسيار مورد توجه قرار گرفته است. اين بايو مواد جديد، در سامانه رهايش دارو، زخم پوش و مهندسي بافت كاربرد گسترده‌اي دارند. در اين كار تحقيقاتي نانوالياف آلياژ نشاسته (Starch) و پلي وينيل الكل (PVA) به روش الكتروريسي توليد شد. به دليل فرايند پذيري دشوار نشاسته، از پلي وينيل الكل به عنوان كمك فرايند استفاده شد. جهت بهبود خواص مكانيكي و كاربرد در محيط‌هاي آبي و انحلال پذيري آن ها، عمليات شبكه اي شدن نانو الياف آبدوست Starch/PVA به وسيله گرما، جنيپين (Genipin)، سيتريك اسيد محلول در آب، سيتريك اسيد محلول در اتيل استات و گلوتارآلدهيد(Glutaraldehyde) صورت گرفت. به منظور آناليز نانو الياف، تصاوير ريخت شناسي با ميكروسكوپ الكتروني روبشي(SEM) و شناسايي نانو الياف توليد شده با روش‌هاي طيف سنجي زير قرمز تبديل فوريه (FTIR) و پراش پرتوايكس (WAXD) مورد ارزيابي قرار گرفت. پايداري حرارتي نانوالياف قبل و بعد از شبكه‌اي شدن با آناليز وزن سنجي حرارتي (TGA) انجام شد. نتايج SEM، الياف با قطر يكنواخت و آرايش تصادفي توليد شده است و با افزودن نشاسته كاهش قطر الياف مشاهده شد. نتايج FTIR و WAXD، نشان دهنده برهمكنش مناسب دو جزء پليمري و عامل شبكه‌اي كننده مي باشد. نتايج انحلال پذيري و TGA نشان داد نانوالياف شبكه اي شده با گلوتارآلدهيد در مقايسه با ساير عوامل شبكه اي شده مورد استفاده در اين تحقيق، بالاترين ميزان پايداري ساختاري را دارد، نتايج حاكي از اين است كه نانوالياف Starch/ PVA (GA) قابليت كاربرد در زمينه زيست پزشكي را خواهند داشت.