مقايسه اثربخشي درمان مثبت نگر و معنادرماني بر دشواري تنظيم هيجان زنان

مقدمه: دشواري تنظيم هيجاني يكي از مسائل زنان است كه اثربخشي رويكردهاي مختلف بر آن نشان داده شده است؛ اما بين رويكرد مثبت نگر و معنادرماني بر آن چه تفاوتي وجود دارد؟ هدف پژوهش حاضر مقايسه ميزان تاثير درمان مثبت نگر و معنادرماني بر تنظيم هيجاني در زنان متأهل بود.روش كار: پژوهش به صورت نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل اجرا شد.جامعه آماري شامل والدين مونث و متأهل مدارس ابتدايي منطقه 8 شهر تهران در سال 1398 بود كه با استفاده از نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي، تعداد 60 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفي در سه گروه 20 نفري جاي داده شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس دشواري در تنظيم هيجان (گرتز  و روئمر، 2004) بود. جلسات درمان مثبت نگر شامل 8 جلسه 90 دقيقه اي مبتني بر پروتكل چان (2018) و كافمن و سيلبرمن (2009) بود و جلسات معنادرماني شامل 8 جلسه 90 دقيقه اي مبتني بر پروتكل اسچلنبرگ و همكاران (2010) بود. داده هاي پژوهش با استفاده از تحليل كوواريانس و مقايسه زوجي بن فروني تحليل گرديد.يافته ها: نتايج نشان داد كه درمان مثبت نگر بر تمامي مولفه هاي تنظيم هيجاني تاثير معناداري دارد (0.05 sig) ولي معنادرماني فقط بر مولفه هاي عدم پذيرش پاسخ هيجاني، دشواري در انجام رفتار هدفمند، دشواري در كنترل تكانه و عدم وضوح هيجاني تاثير معناداري داشت (0.05 sig) ولي بر فقدان آگاهي هيجاني و  دسترسي محدود به راهبردهاي تنظيم هيجان تاثر معناداري نداشت (0.05 sig)، با اين حال تفاوت بين گروهي دو درمان در هيچ كدام از موارد معنادار نبود (0.05 sig).نتيجه گيري: در مجموعه نتايج نشان داد هر دو درمان گزينه مناسبي براي بهبود تنظيم هيجاني در زنان متأهل مي باشد كه مي تواند مورد توجه و استفاده مشاوران و روان شناسان گردد.