تأثير هشت هفته تمرين تناوبي و مقاومتي بر بيان AMPK, PGC-1α و ‎TFAM سلول‎هاي قلبي رت‎هاي سالمند

مقدمه: به تدريج با افزايش سن تغييرات فيزيولوژيكي در سيستم قلبي و عروقي رخ مي‎دهد، اين تغييرات موجب بيماري‎هاي قلبي - عروقي كه از عوامل مهم مرگ و مير در ‎سالمندان است، مي‎شود. هدف اين پژوهش بررسي اثر تمرينات تناوبي و مقاومتي بر بيوژنز ميتوكندري ميوسيت قلبي رت‎هاي سالمند بود.روش كار: 30 سر رت سالمند 23 ماهه و با وزن 437.2 گرم به صورت تصادفي به 3 گروه، 10تايي، تمرين تناوبي (IT)، تمرين مقاومتي با شدت بالا(HIRT) و گروه كنترل(C) تقسيم شدند. تمرين مقاومتي نردبان با شدت زياد (80 درصد از MVCC)، و تمرين تناوبي با شدت 40 تا 80 درصد سرعت بيشينه از هفته اول شروع و با30 تا 110درصد سرعت بيشينه از هفته چهارم به بعد ادامه دادند. تمرينات به مدت هشت هفته و 5 روز در هفته اجرا شد.. 72 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني جداسازي بافت قلب انجام شد. تجزيه تحليل آماري با استفاده از آزمون آنوا و سطح معني داري 0.05≥P بود.نتايج: يافته ها يافته‎هاي اين تحقيق نشان داد كه سالمندي باعث كاهش معنادار بيان AMPK, PGC 1α و TFAM ‎در بافت قلب رت‎هاي صحرايي سالمند شده است (P = 0.000). بعداز هشت هفته مداخله بيان AMPK, PGC 1α, TFAM در هر دو گروه تمريني نسبت به گروه كنترل افزايش معني داري يافت(P = 0.000). همچنين بين روش هاي تمريني بر بيان ‎AMPK, PGC 1α, TFAM تفاوت معني داري مشاهده شد(P = 0.000).نتيجه گيري: نتايج تحقيق نشان مي‎دهد ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت تناوبي و مقاومتي ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ بيان پروتئين‎هاي مرتبط با بيوژنز ميتوكندري را بهبود بخشد. بنابراين برخورداري از سطوح منظم تمرينات تناوبي و مقاومتي مي‎تواند راه كار مناسبي براي ‎تغييرات مطلوب در عوامل خطرزاي قلبي عروقي در افراد مسن باشد.