رابطه‌ي اميد به زندگي و نگرش مذهبي با سرسختي روان شناختي سالمندان: نقش ميانجي حمايت اجتماعي

مقدمه: شناسايي عوامل مرتبط با سلامت رواني سالمندان، يكي از موضوعات مورد علاقه حوزه روان شناسي سالمندي است. هدف پژوهش حاضر تعيين رابطه ي اميد به زند گي و نگرش مذهبي با سرسختي روان شناختي سالمندان با توجه به نقش ميانجي حمايت اجتماعي بود. روش كار: اين مطالعه از نوع توصيفي - همبستگي بوده كه براي تجزيه و تحليل اطلاعات، از روش مدليابي معادلات ساختاري استفاده شد. جامعه آماري شامل كليه سالمندان سطح شهر تهران بود كه از ميان آن ها 329 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه هاي سرسختي روانشناختي اهواز، اميد به زندگي، نگرش مذهبي  و حمايت اجتماعي پاسخ دادند.يافته‌ها: مدليابي معادلات ساختاري نشان داد كه مدل فرضي پژوهش داراي برازش مناسبي با داده ها است و همچنين مسير مستقيم متغيرهاي اميد به زندگي، نگرش هاي مذهبي و حمايت اجتماعي به سرسختي روانشناسي معني دار است (P 0.05). همچنين نشان داده شد كه متغير حمايت اجتماعي داراي اثر واسطه اي معني داري بين اميد به زندگي و نگرش هاي مذهبي با سرسختي روانشناسي است (P 0.05). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج پژوهش حاضر پيشنهاد مي شود كه به نقش ميانجي حمايت اجتماعي در رابطه ي بين اميد به زندگي و نگرش هاي مذهبي با سرسختي روانشناسي توجه شود و درمانگران اين مولفه را در كاربست درماني خود بگنجانند.