تأثير تمرينات آبي بر حس عمقي مفصل مچ پاي بيماران مبتلا به سكته مغزي: يك كارآزمايي باليني تصادفي شده

مقدمه: از جمله عوارض شايع در بيماران سكته مغزي، اختلالات حسي به ويژه حس عمقي است. شواهدي وجود دارد كه آب درماني با توجه به چالش كشاندن سيستم حسي و تعادلي به عنوان يكي از روش هاي درماني اين عارضه مي باشد. هدف اين مطالعه تعيين تأثير 6 هفته تمرين در دو عمق مختلف آب بر حس عمقي مفصل مچ پاي بيماران مرد مبتلا به سكته مغزي مي باشد.روش كار: اين مطالعه از نوع كارآزمايي باليني تصادفي شده مي باشد. تعداد 30 بيمار مرد مبتلا به سكته مغزي ايسكميك مزمن به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در 3 گروه 10 نفري شامل دو گروه تمريني (كم عمق، عميق) و يك گروه كنترل قرار گرفتند. گروه هاي مداخله به مدت 6 هفته (3 جلسه در هفته) به پروتكل تمرينات آبي پرداختند و گروه كنترل هيچ گونه تمرينات آبي را تجربه نكردند. همه گروه ها قبل و بعد از مداخله جهت ارزيابي ميزان حس عمقي با گونيامتر پدالي مورد بررسي و داده ها با استفاده از آناليز كوواريانس و آزمون تعقيبي Tukey  مورد تجزيه و تحليل قرارگرفتند.نتايج: نتايج نشان داد پس از حذف اثر مخدوش كنندگي حس عمقي قبل از مداخله، سه گروه مورد بررسي، از نظر ميانگين حس عمقي بعد از مداخله، تفاوت معني داري با يكديگر ندارند (0.058=P).نتيجه گيري: با توجه به عدم تفاوت معني دار در حس عمقي مفصل مچ پا در دو گروه تمريني، توصيه نمي شود و نمي تواند پروتكل تمرينات آب درماني به عنوان يك روش ايمن و رويكردي نوين در روند بهبود حس عمقي بيماران سكته مغزي ايسكميك مزمن مورد توجه و استفاده قرار گيرد. هر چند ممكن است با افزايش مدت زمان تمرينات و يا با شدت بيشتر تمرينات بتوانند روي حس عمقي مفصل مچ پا تأثيرگذار باشند.