اثر بخشي بازي درماني دلبستگي محور بر خودكارآمدي والدگري مادران و ناگويي هيجاني كودكان در خانواده‌هاي طلاق در دوران همه‌گيري كوويد 19

مقدمه:حوادث آسيب‌زا مانند طلاق، نقش مهمي در ايجاد ناگويي هيجاني كودكان و خودكارآمدي والدگري دارند و بازي درماني دلبستگي محور تمركز همزمان روي هيجانات كودك و كارآمدي والدين دارد. هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي بازي درماني مبتني بر دلبستگي، بر ناگويي هيجاني كودكان و خودكارآمدي مادران در خانواده‌هاي طلاق شهر تهران در سال 1400 و در دوران همه‌گيري كوويد 19 بود.روش كارپژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش مادران و كودكان آنها در خانواده هاي طلاق شهر تهران در سال 1400بودندكه تعداد 48 نفر (24 كودك و 24 مادر) بصورت نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند و بصورت تصادفي در دو گروه آزمايش وكنترل قرارگرفتند.آزمودني هاي گروه هاي آزمايش وكنترل درسه مرحله پيش آزمون،پس آزمون و پيگيري به مقياس هاي ناگويي هيجاني تورنتووخودكارآمدي والدگري دومكا پاسخ دادند.گروه هاي آزمايش طي 10 جلسه آموزش بازي درماني مبتني بر دلبستگي دريافت كردند اما گروه كنترل مداخله اي دريافت نكردند داده هاي جمع آوري شده با استفاده از تحليل واريانس اندازه گيري مكرر تجزيه و تحليل شدند.يافته‌هايافته‌ها نشان داد، بازي درماني مبتني بر دلبستگي باعث بهبود ناگويي هيجاني و مولفه هاي آن در كودكان و افزايش خودكارامدي والدگري مادران آنها شد(0.01 P). .نتيجه‌گيريبا توجه به نتايج به دست آمده توجه به اين رويكرد در برنامه‌هاي درماني و مشاوره‌اي به‌عنوان يك روش مؤثر جهت كاهش ناگويي هيجاني در كودكان و افزايش خودكارآمدي والدگري مادران در خانواده هاي طلاق مي‌تواند مفيد باشد.