اثربخشي روان درماني مثبت نگر بر معناي زندگي، انعطاف پذيري شناختي، رضايت از زندگي و افكار خودكشي افراد مبتلا به افسردگي

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي روان درماني مثبت نگر بر معناي زندگي، انعطاف پذيري شناختي، رضايت از زندگي و افكار خودكشي در افراد مبتلا به افسردگي شهر ايلام انجام شد.روش كار:  پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي و طرح آن از نوع پيش آزمون– پس آزمون با مرحله پيگيري است. جامعه آماري شامل تمامي بيماران مبتلابه افسردگي شهر ايلام در سال 1397 كه از طرف مراكز مشاوره جهت درمان افسردگي به مطب روان‌پزشكي دكتر حميدرضا كريم ارجاع داده شده بودند. نمونه آماري شامل40 نفر از بيماران مراجعه كننده به مركز بود كه با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. سپس به‌صورت تصادفي در 2 گروه، 20 نفرگروه روان درماني مثبت نگر و 20 نفر هم گروه كنترل جايگزين شدند.برنامه درماني طي8 جلسه براي گروه آزمايش اجرا شد. در پژوهش حاضر از مقياس معناي زندگي توسط استگر، فريزر، اويشي و كالر (2006)، پرسش نامه انعطاف پذيري شناختي دنيس و وندروال (2010)، سنجش افكار خودكشي بك (1991) و پرسش نامه رضايت از زندگي دينر و همكاران (1985) استفاده شد.نتايج: نتايج پژوهش نشان داد كه روان درماني مثبت نگر بر معناي زندگي، انعطاف پذيري شناختي، رضايت از زندگي  و افكار خودكشي تاثير دارد. همچنين اين نتايج در متغيرهاي انعطاف پذيري شناختي و رضايت از زندگي در مرحله پيگيري نيز معنادار و تاثير آن در طي زمان پايدار بوده است.نتيجه گيري: براساس نتايج پژوهش حاضر مي توان گفت كه روان درماني مثبت نگر بر معناي زندگي، انعطاف پذيري شناختي، رضايت از زندگي و افكار خودكشي تاثير دارد.