مقايسه اثر بخشي درمان گروهي شناختي – رفتاري و معنادرماني بر كاهش افسردگي و افزايش تاب آوري و اميد به زندگي در بيماران بهبود يافته ازكوييد 19

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثر بخشي درمان گروهي شناختي – رفتاري و معنادرماني بر كاهش افسردگي و افزايش تاب آوري و اميد به زندگي در بيماران مبتلا به كوئيد 19شهر تهران بود. روش: اين پژوهش آزمايشي، از نوع پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري مورد مطالعه شامل افراد بهبود يافته ازكوييد 19 در سال 1400 در بيمارستان هاي تهران مي باشد. ابتدا تعداد 60 نفر بر اساس نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند، سپس بر اساس نمرات پرسش نامه هاي افسردگي بك،تاب آوري كانر و ديويدسون و اميد به زندگي اشنايدر تعداد 30 نفر از اين افراد بطور تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل تقسيم شدند، يك گروه آزمايش 10 جلسه معنادرماني و گروه دوم آزمايش13 جلسه روان درماني شناختي رفتاري را دريافت كردند، اما گروه كنترل مداخله اي را دريافت نكردند.نتايج: نتايج نشان داد كه بين دو درماني گروهي شناختي – رفتاري و معنادرماني بر كاهش افسردگي و افزايش تاب آوري و اميد به زندگي در بيماران بهبود يافته ازكوييد 19تفاوت معني داري وجو دارد.نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه درمان شناختي - رفتاري و معنادرماني در كاهش افسردگي به يك اندازه مؤثر بوده اند و در افزايش تاب آوري و اميد به زندگي معنادرماني نسبت به درمان شناختي رفتاري در افزايش تاب آوري و اميد به زندگي تأثير گذار بوده است.