تصوير درخت در شعر شاعران نوپرداز معاصر

درخت در شعر فارسي اهميت ويژه اي دارد. عناصر فرهنگي، ديني، اسطوره‌اي، اخلاقي، عرفاني، و سياسي گزاره هايي متأثر از درخت دارند. درخت بعد از آب و خورشيد پديده اي مهم است كه عناصر و موقعيت هاي ويژۀ ادبي از آن آفريده مي شود. با ظهور حوادث مختلف سياسي در سدۀ اخير ازيك‌سو و خلق انديشه ها و سبك هاي متعدد هنري، ازسوي‌ديگر، شيوه هاي خلاقانۀ پيوند پديده هاي طبيعي با عناصر انساني برجسته شده است. تصوير درخت در شعر نو جلوه اي تازه و چندجانبه يافته است. شاعران نوپرداز نقش هاي ويژه اي به عناصر غيرانساني مي بخشند و از اين ميانه درخت همزادي انسان گونه است كه تحولات جامعه انساني را در قامت خود نشان مي دهد. در پژوهش حاضر، با تحليل و توصيف شواهد شعري به روش كتابخانه اي در انديشۀ شاعران منتخب، آشكار شد كه درخت نمودار ناكامي‌هاي شخصي، عشق ورزي، واسطۀ ادراك، شاخص آزادي، معرف زيست بوم، نماد، تصوير مجسم مرگ و نيستي، انعكاس استبداد و نماينده انكار موجوديت انسان در حاكميت استبداد است.