بررسي تطبيقي تئوري دلالت و اثبات ذات فردي در آراء كريپكي و علامه طباطبايي

اثبات ذات فردي براي اشيا، مسأله‌اي هستي شناختي است كه ريشه در آراي فلاسفۀ يونان دارد. ذات‌گرايي ارسطويي؛ اوصافي ضروري را براي اشيا ثابت مي‌كند كه ذات شيء وابستۀ به آن‌ها بوده و با تغيير آن ها ذات شيء از بين مي رود. كريپكي با ارائۀ نظريۀ علّي دلالت، اسم خاص را دالّ ثابت مي داند. دالّ ثابت بودن اسم خاص بدين معناست كه مدلول اسامي خاص در تمامي جهان هاي ممكن ثابت است؛ يعني در هر مدلول، امري وجود دارد كه در تمامي حالات و فروض ثابت مي ماند و اين به معناي اثبات ذات فردي براي اشياست.  مقالۀ حاضر، با روش تحليلي - تطبيقي و با هدف مقايسۀ آراي كريپكي و علامه طباطبايي، سعي در تبيين مفهوم ذات گرايي در دو سنت فلسفۀ تحليلي و فلسفۀ اسلامي دارد. ذات فردي از منظر علامه طباطبايي در سنت فلسفۀ اسلامي و با گذر از ماهيت گرايي به اصالت وجود معنا مي يابد. نظرات علامۀ طباطبايي و كريپكي علي‌رغم شباهتي كه در اثبات ذات فردي براي اشيا دارند، به دليل تعلق داشتن به سنت‌هاي فلسفي متفاوت، تفاوت‌هاي بنيادين و پاراديميك با يكديگر دارند.