رابطه بين بار كاري فكري و رضايت شغلي اعضاي هيأت علمي با عملكرد آموزشي آنان

مقدمه: بار كاري فكري و رضايت شغلي از مهمترين عوامل تأثيرگذار بر عملكرد شغلي محسوب مي‎شود. هدف مطالعه حاضر، ارزيابي بار كاري فكري و رضايت شغلي و ارتباط آن با كيفيت آموزش ارائه شده توسط اعضاي هيئت علمي بود.روش بررسي: اين مطالعه در بين 34 نفر از اعضاي هيأت علمي به صورت سرشماري انجام شد. جهت ارزيابي بار كاري فكري از ابزار NASA-TLX و براي ارزيابي رضايت شغلي از مقياس رضايت- نارضايتي شغلي استفاده شد. نمره كيفيت تدريس به عنوان معياري براي ارزيابي عملكرد آموزشي استفاده شد. متغيرهاي كمي در قالب شاخص‌هاي مركزي (ميانگين و انحراف معيار) گزارش شد. جهت تعيين نقش متغيرهاي توجيهي بر ميزان بار فكري از رگرسيون خطي چندگانه در سطح اطمينان 95% استفاده شد. نتايج: ميانگين بار كاري فكري اعضاي هيأت علمي برابر با (24.48) 52.94 بود. كارآيي و فشار زماني، به ترتيب بيشترين و كمترين امتياز را در بين زيربعدهاي بار كاري به خود اختصاص دادند. ميانگين نمره رضايت شغلي برابر با (27.61) 56.85 بود و رضايت از مدير گروه و رضايت از همكار بيشترين و رضايت از حقوق و مزايا كمترين بعد رضايت شغلي بود. رابطه بين كيفيت تدريس با هر دو متغير بار كاري فكري و رضايت شغلي، معنادار نبود.نتيجه‌گيري: بين بار كاري فكري و رضايت شغلي با نمره كيفيت تدريس، رابطه معناداري مشاهده نشد. اما توصيه مي‌شود با هدف ارتقاي كيفيت آموزش ارائه شده توسط اعضاي هيأت علمي دانشكده، همواره تمهيداتي در راستاي بهبود كيفيت زندگي كاري آنان مدنظر قرار گيرد.