مقايسۀ مشاركت در عادت‌هاي زندگي بين كودكان نشانگان داون هفت تا ۱۳ ساله و كودكان سالم

زمينه و هدف: مشاركت در عادت‌هاي‌ زندگي دوران كودكي براي رشد سلامت، اعتمادبه‌نفس، مهارت‌ها و ارتباطات همۀ كودكان، بدون توجه به توانايي يا ناتواني، امري اساسي است. نقص مشاركت مي‌تواند منجر به انزوا و گوشه‌گيري شده و تأثير عميقي بر كودكان بگذارد. هدف از اين پژوهش، مقايسۀ مشاركت كودكان نشانگان داون هفت تا ۱۳ ساله در عادت‌هاي زندگي با گروه همسالان بود. روش‌بررسي: اين مطالعه توصيفي تحليلي و از نوع مقطعي است. جامعۀ آماري پژوهش، ۳۶ كودك مبتلا به نشانگان داون هفت تا ۱۳ سال در حال تحصيل در مدارس استثنايي شهر اسلام شهر (۱۸ دختر و ۱۸ پسر) و همتايان هفت تا ۱۳ سال عادي آن‌ها بود. از پرسش‌نامۀ LIFEH به‌منظور ارزيابي مشاركت كودكان استفاده شد. يافته‌ها: در يافته‌هاي اين مطالعه، تفاوت آماري معناداري در ميانگين رتبۀ مشاركت در كودكان نشانگان داون و عادي در عادت‌هاي تغذيه (۰٫۶۴=p) مشاهده نشد. همچنين، در هر دو گروه، بيشترين امتياز پرسش‌نامه مربوط به حيطۀ روابط بين‌فردي (ميانگين داون=۴٫۷ و ميانگين عادي=۴٫۹) و كمترين امتياز مربوط به حيطۀ كار (ميانگين داون=۲٫۷۲ و ميانگين عادي=۲٫۹۷) بود. در ميانگين نمرۀ كل عادت‌هاي زندگي دختران و پسران نشانگان داون و عادي تفاوت آماري معناداري مشاهده شد (۰٫۰۰۱ p). نتيجه‌گيري: با استناد به يافته‌هاي اين پژوهش، نتيجه مي‌گيريم كه نمرۀ كل مشاركت در عادت‌هاي زندگي در كودكان نشانگان داون در مقايسه با كودكان عادي، كمتر است؛ ولي نمرۀ مشاركت در بعضي از حيطه‌هاي عادت‌هاي زندگي (مثل مشاركت در عادت‌هاي تغذيه) با كودكان عادي همسال خودشان يكسان است.