پيش‌بيني رضامندي زوجيت براساس سبك فرزند‌پروري در والدين داراي كودكان طيف درخودمانده وكودك عادي

زمينه و هدف: اختلال طيف درخودمانده در طبقه‌بندي اختلال‌هاي فراگير رشد قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني رضامندي زوجيت براساس سبك فرزندپروري، در بين والدين كودكان طيف درخودمانده و عادي انجام‌ شد. روش‌بررسي: پژوهش حاضر يك مطالعهٔ تحليلي از نوع مقطعي بود. جامعهٔ پژوهش حاضر را تمامي والدين كودكان داراي اختلال طيف درخودمانده، مشغول به تحصيل در مراكز آموزش و درماني شهر كرمانشاه و والدين كودكان عادي مشغول به تحصيل در مدارس ابتدايي در سال ۱۳۹۵، تشكيل دادند. والدين داراي فرزند اختلال طيف درخودمانده (۵۰ پدر و ۵۰ مادر) به‌صورت نمونه‌گيري دردسترس و والدين داراي كودك عادي (۵۰ پدر و ۵۰ مادر) به‌‌صورت نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. به‌منظور پاسخ به پرسش‌هاي تحقيق از پرسشنامهٔ رضامندي زوجيت افروز و الگوي ارتباط والدفرزند باقري استفاده شد. داده‌ها با استفاده از رگرسيون تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج به‌دست‌‌آمده از تحليل رگرسيون نشان داد كه متغير »گروه « اولين متغير معنا‌دار پيش‌بيني‌كنندهٔ رضامندي زوجيت بود. در مراتب دوم و سوم به‌ترتيب متغيرهاي درهم‌تنيدگي (۰٫۰۰۱ p) و انعطاف‌‌ناپذيري (۰٫۰۵ p) پيش‌بيني‌ معنادار براي رضامندي زوجيت بودند و. نتايج مشخص كرد بين متغيرهاي پيش‌بين هم‌خطي چندگانه وجود ندارد و هريك نقش مستقلي در تبيين پراكندگي نمرات رضامندي زوجيت داشتند. ديگر مؤلفه‌هاي فرزندپروري نتوانستند در پيش‌بيني رضامندي زوجيت نقشي داشته باشد. نتيجه‌گيري: از يافته‌هاي به‌‌دست‌آمده مي‌توان نتيجه‌ گرفت كه در پيش‌بيني رضامندي زوجيت از ميان متغيرهاي بررسي‌شده، سه متغير »گروه «، درهم‌تنيدگي و انعطاف‌ناپذيري داراي اهميت بودند.