رابطۀ خودناتوان‌سازي و حمايت اجتماعي با كيفيت زندگي در افراد نابينا

زمينه و هدف: از بارزترين گروه‌هاي داراي ناتواني، افراد نابينا هستند كه وجود معلوليت و نقص بينايي كيفيت زندگي آن‌ها را به‌شدت تحت‌تأثير قرار مي‌دهد. هدف از پژوهش حاضر، تعيين رابطۀ خودناتوان‌سازي و حمايت اجتماعي با كيفيت زندگي افراد نابيناست. روش بررسي: طرح پژوهش از نوع هم‌بستگي است. شركت‌كنندگان پژوهش ۱۳۵ نفر از افراد نابيناي بالاي پانزده سال شهرهاي شيراز و اصفهان بودند كه به‌روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند.براي گردآوري اطلاعات از پرسش‌نامۀ كيفيت زندگي نابينايان، مقياس خودناتوان‌سازيو پرسش‌نامۀ حمايت اجتماعي استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از ضريب هم‌بستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه بين حمايت اجتماعي با كيفيت زندگي افراد نابينا، رابطۀ معناداري به‌صورت مثبت و مستقيم وجود دارد و هرچه حمايت بيشتر باشد، بر ميزان كيفيت زندگي افراد نمونه افزوده مي‌شود (۰٫۰۱ p). از سوي ديگر، بين خودناتوان‌سازي رفتاري و كيفيت زندگي افراد نابينا رابطۀ معناداري به‌صورت منفي و معكوس وجود دارد (۰٫۰۱ p). همچنين بين خودناتوان‌سازي ادعايي و كيفيت زندگي اين افراد رابطۀ معناداري به‌صورت منفي و معكوس وجود دارد (۰٫۰۵ p). نتايج تحليل رگرسيون چندگانه حاكي از اين بود كه حمايت اجتماعي ادراك‌شده در پيش‌بيني كيفيت زندگي افراد نابينا، نقش معناداري دارد (۰٫۰۰۱ p) و خودناتوان‌سازي ادعايي و رفتاري چون نقش معناداري ندارد، از مدل خارج شد. نتيجه‌گيري: براساس نتايج، گسترش خدمات توان‌بخشي براي افزايش حمايت اجتماعي و ايجاد مداخلات به‌منظور كاهش خودناتوان‌سازي در افراد نابينا پيشنهاد مي‌شود.