آموزش فلسفه در حوزه‌هاي علميه بر پايه مراحل سلوك عقلي از ظاهر عالم به باطن آن

معمولاً طلاب فلسفه كه در آغاز كتابي همچون بداية الحكمة، با مبحثي همچون اصالت وجود و اعتباريت ماهيت روبرو مي‌شوند، با اين چالش مواجهند كه فايدۀ خواندن اين مباحث چيست؟ در پاسخ گفته‌اند كه اين مباحث براي فهم عقائد و حكمت اسلامي و ... است. لكن چون ارتباط ميان اين غايت، و زنجيرۀ مباحث كتاب فلسفي تبيين نمي‌گردد، آشفتگي ذهنيشان تسكين نمي‌يابد كه اين نشان از باقي ماندن آن رخنهٔ ذهني است. مسألۀ نوشتار حاضر اين است كه «محتواي آموزشي فلسفه را چگونه سامان دهيم تا طلاب اين علم، نياز به هر مطلب را احساس كنند و با تلاش ذهني خود سعي در دستيابي به پاسخ آن داشته باشند؟» اين تحقيق كه از نوع كاربردي مي‌باشد، با اصل موضوع انگاشتن اين مبنا در علوم تربيتي كه روش سازماندهي منطقيِ مبتني بر «ساختار دانش» را متناسب با نيازهاي يادگيرنده نمي‌ داند، با عطف توجه به كتاب بداية الحكمة و روش توصيفي – تحليلي به اين نتيجه رسيده است كه اگر بخواهيم زنجيرهٔ مباحث فلسفه مبتني بر نظام نيازهاي يادگيرنده سامان داده شوند، بايد در آموزش فلسفه، سير مباحث از محسوس به انتزاعي و از معقول اولي به معقول ثاني تنظيم گردد كه ترتّب ادراك آنها بر يكديگر ملموس شود تا ذهن مخاطب با آن درگير شده و بتواند فعّالانه در فرآيند يادگيري مشاركت كند.