موقعيت يابي دريايي مستقل از سامانه هاي ماهواره اي با استفاده از دو ارتقاع متوالي از خورشيد

دريانوردي اقيانوسي وابستگي زيادي به تعيين موقعيت واحدهاي شناور دارد، از گذشته كه ناوبري ماهواره‌اي وجود نداشت تمامي واحدهاي شناور كه در اقيانوس دريانوردي مي‌كردند، با استفاده از اجرام سماوي و خورشيد موقعيت خود را محاسبه مي‌نمودند. با ظهور ناوبري ماهواره‌اي، تعيين موقعيت با استفاده از اجرام سماوي كم رنگ شده و فقط منحصر به موارد اضطراري كه واحد شناور قادر به استفاده از تجهيزات ماهواره‌اي نيست، شده است. از طرفي مي‌دانيم يكي از بزرگترين نقطه ضعف‌ها در تعيين موقعيت نجومي در روش تقاطع و ساير روشهاي برداري و ترسيمي، وابسته به موقعيت تقريبي يا حداقل عرض جغرافيايي تقريبي است. در اين پژوهش الگوريتم تعيين موقعيت يك ناظر متحرك يا ثابت با اندازه‌گيري دو ارتفاع متوالي از خورشيد توسعه داده شده است. از نكات بارز در اين الگوريتم اين است كه براي محاسبه موقعيت، نيازي به موقعيت تقريبي يا اوليه ناظر ندارد. از طرفي وجه تمايز اين پژوهش با پژوهش‌هاي مشابه، نحوه محاسبه و ميزان دقت موقعيت خورشيد مي‌باشد. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد با تعيين زمان‌بندي مناسب بين دو ارتقاع متوالي در حدود 10 إلي 20 دقيقه مي‌توان بهترين نتيجه از تعيين موقعيت را بدست آورد و دقت اين روش در حدود1- 10 دقيقه است. در صورت استفاده از روش نظري بكارگرفته شده و افزايش دقت محاسبات مكان خورشيد، مي‌توان به دقت‌هاي مطلوبي در ناوبري نجومي رسيد، كه راهگشاي تحقيقات آينده در برداشت ارتفاع خورشيد با روش‌هاي بسيار دقيق (به جز سكستانت) است.