تأثير فرزندآوري بر طول مدت ازدواج در ايران

در سال‌هاي اخير، طلاق روندي روبه‌افزايش داشته است و سهم چشمگيري از طلاق‌ها به ازدواج‌هايي اختصاص دارد كه سال‌هاي زيادي دوام نمي‌آورند. فاصلۀ زماني ميان ازدواج تا طلاق مي‌تواند از عوامل مختلف اقتصادي، اجتماعي، جمعيتي و رواني تأثير پذيرد. در اين پژوهش، نقش فرزندآوري به‌عنوان يك عامل جمعيت‌شناختي در طول مدت ازدواج بررسي مي‌شود. با توجه به اينكه در ايران، پرورش فرزندان از نظر هنجاري و نهادي از الگوي خانواده‌محور پيروي مي‌كند، انتظار مي‌رود وجود فرزندان تأثير زيادي بر تدوام ازدواج داشته باشد.براي مطالعۀ اين موضوع، با استفاده از تحليل ثانويۀ داده‌هاي پيمايش ملي ازدواج و طلاق (1396-1397) و به‌كارگيري آزمون‌هاي مقايسۀ ميانگين‌ها و رگرسيون خطي چندگانه، رابطۀ بين تعداد فرزندان و طول مدت ازدواج در بين 2139 زن مراجعه‌كننده براي ثبت طلاق به دفترخانه‌هاي رسمي مراكز استان‌هاي كشور (به‌جز تهران) تحليل شد.در اين مقاله، عوامل مرتبط با ويژگي‌هاي فردي، ازدواج و طلاق در تحليل‌هاي آماري گنجانده شدند. نتايج تحليل رگرسيون خطي چندگانه نشان داد پس از تعديل ساير ويژگي‌هاي زنان، طول مدت ازدواج با افزايش تعداد فرزندان افزايش مي‌يابد. اين متغير به‌تنهايي 54 درصد از واريانس متغير وابسته را تبيين مي‌كند.به‌نظر مي‌رسد وجود فرزندان به‌عنوان سرمايه‌هاي خاص ازدواج، تأثير مثبتي بر به‌تعويق‌انداختن طلاق دارد. مطالعات آينده مي‌توانند با بررسي نقش فرزندان در وقوع طلاق در كشور، تصوير جامع‌تري از اهميت فرزندان به‌عنوان يكي از ستون‌هاي خانواده در تحكيم زندگي مشترك والدين ارائه كنند.