بازكاوي شالوده‌ها و موجبات پيدايي انزواي خودخواسته در سازمان‌هاي دولتي شهر ايلام

خودخواسته، پديده خاموش سازمان به‌شمار مي‌رود؛ حالتي كه كارمند عامدانه و با اختيار، گوشه عزلت برمي‌گزيند و خود را از هياهوها و رويدادها دور كرده و دِل به مشاركت در فعاليت‌هاي سازماني نمي‌دهد. نامكشوف ماندن ابعاد و موجبات از نظرگاه پژوهشگران و پنهان ماندن از ديد مديران، منجر به ضرورت يافتن انجام تحقيق شد. بنابراين اين تحقيق، به دنبال شناخت عمق مفهومي و موجبات سببي اين پديده كمتر شناخته شده است. اين تحقيق از ساحت رويكرد بر پايه روش كيفي و راهبرد نظريه مبنايي از نوع سامان‌مند استوار است. جامعه آماري شامل خبرگان شاغل سازمان‌هاي دولتي شهر ايلام بودند كه به شيوه نمونه‌گيري نظري با در نظرگرفتن قاعده اشباع تئوريك با تعداد 17 نفر مصاحبه نيمه‌ساختار يافته انجام شد. قابليت اطمينان به داده‌هاي كيفي از طريق معيارهاي لينكلن و گوبا (1985)، سنجش شد. سرانجام كنكاش در عمق داده‌ها موجب سربرآوردن 5 مقوله مسموميت سازماني، شاكله سنتي سازمان، ناكارآمدي فرايندهاي اداري، تلخكامي‌هاي تجربه‌شده و فرهنگ و جو سازماني به عنوان موجدات انزواي خودخواسته با نشانگرهاي ديگر هراسي، اعتراض خاموش، توقعات آرمان‌گرايانه و منش محافظه‌كاري بود.