تاثير مديريت دانش و فناوري‌هاي صنعت 4.0 در سازمان‌ها: رويكرد فراتركيب

فناوري هاي جديد در زمينه صنعت 4.0 به شركت ها اجازه مي‌دهد تا فرآيندهاي تجاري خود را بهبود بخشند و محصولات و خدمات را از طريق دانش جديدي توليد شده سفارشي كنند. ايجاد و اشتراك دانش جديد هم به استفاده بهينه از فناوري هاي جديد صنعت 4.0 و هم به تعاملات در طول زنجيره ارزش بستگي دارد. با اين حال، دستيابي به مزاياي كسب و كار به شدت به منابع انساني و به مهارت‌ها و شايستگي هاي ديجيتالي آنها بستگي دارد. از اين منظر، شركتهايي كه به پارادايم صنعت 4.0 نزديك مي‌شوند، بايد چنين فناوري‌هاي جديدي را به عنوان ابزار جديدي در نظر بگيرند كه ايجاد و اشتراك دانش جديد را امكان‌پذير مي‌سازد. بنابراين، آنها بايد به مهارت‌ها و شايستگي‌هاي ديجيتالي مورد نياز براي مديريت اين دگرگوني فن‌آوري توجه كنند و ارتقاي شايستگي‌هاي داخلي را تقويت كنند. هدف تحقيق حاضر تركيب نتايج و يافته هاي بدست آمده از مطالعات كيفي است. بنابراين بينش جديدي از يافته‌هاي مطالعات قبلي ارائه مي‌گردد. در اين پژوهش از يك رويكرد فراتركيبي براي بررسي مطالعات موردي كيفي استفاده شد كه در آن رابطه بين مديريت دانش و صنعت 4.0 و قابليت هاي آنها در سازمان بررسي مي‌شود. نتايج نشان مي‌دهد كه قابليت هاي مديريت دانش در حوزه صنعت 4.0 در دو بعد بررسي مي شود: مدل هاي كسب و كار و نوآوري سازماني. اين تحقيق همچنين بيانگر آن است كه جهت رفع چالش هاي سازماني مي بايست استراتژي هاي مديريت دانش و سطح بلوغ فناوري هاي صنعت 4.0 در سازمان‌ها درك شود.