تحليل رابطه‌ توحيد عملي و تاب آوري اجتماعي با تأكيد بر ‌انديشه‌هاي علامه مصباح يزدي

افزايش سازگاري و تاب‌آوري در برابر حوادث طبيعي يا انساني و بررسي عوامل دخيل در آن يكي از دغدغه‌هاي ديرين بشر است. از آنجا كه باور توحيدي انسان نقش مستقيم در  انعطاف و تاب‌آوري او در مواجهه با رويدادهاي زندگي دارد، ‌اين مقاله درصدد بررسي رابطه‌ توحيد در عمل و ميزان تاب آوري انسان  با تكيه بر نظرات ‌آيت‌الله مصباح برآمد. شيوه‌ داده‌پردازي ‌اين پژوهش، كتابخانه‌اي و بر اساس روش توصيفي و تحليلي است. بر اساس ‌انديشه‌هاي علامه مصباح يزدي، مظاهر توحيد در عمل در جهت افزايش تاب‌آوري يك اجتماع، در سه محور كلي «تعامل سازنده با افراد جامعه» و «تواصي به مكارم اخلاقي و ارزش‌هاي انساني» و «توجه به معناداري و هدفمندي زندگي» طرح مي‌شود. تعامل، ناظر بر مشاركت‌هاي عملي اجتماعي بر مدار توحيد است كه از طريق «حفظ وحدت جامعه»، «رعايت حقوق و مصالح اجتماعي خود و ديگران» و «تأمين كرامت و عزت نفس نيازمندان» منجر به افزايش تاب‌آوري اجتماعي مي‌گردد و تواصي نيز ناظر به مشاركت‌هاي كلامي ‌بر مدار توحيد است كه با نظارت رهبران ديني از طريق توجه دادن مردم به اميدواري به الطاف الهي و تواصي افراد جامعه به حق، صبر و ترحم موجب تاب آوري بيشتر مي‌شود و در نهايت توجه به معناداري و هدفمندي زندگي كه بر مبناي توحيدي با توجه به قضا و قدر و حكمت‌هاي الهي جهت تدبير عالم و موقتي دانستن دنيا و اصالت آخرت همراه خواهد بود، عوامل افزايش تاب‌آوري يك اجتماع را فراهم مي‌آورد.