پلاگيوس و گناهكاربودن نوزادان در انديشه‌ي آگوستين

در انديشه ي آگوستين، طبيعت انسان به‌واسطه ي گناه نخستين، بيمار است و اين بيماري اراده ي انسان را نيز دستخوش ناتواني براي نيل به رستگاري و انجام اعمال خير كرده است؛ لذا به عاملي بيروني براي تقويت نياز دارد كه آن فيض است. نتيجه ي اين اعتقاد آگوستين اين است كه در چنين شرايطي، نوزادان به دليل تولد جسماني گناهكارند. در اين بين، پلاگيوس معتقد است كه رويكرد آگوستين نتايجي را به دنبال دارد كه باعث خدشه به لوازمِ اصول اعتقاديِ مسيحيت مي‌شود: اولاً موجب سلب صفت عدل و قدرت از خدا مي‌شود، درحالي كه كتاب مقدس خدا را عادل برمي‌شمرد و در پيِ عادل‌شمردگيِ انسان است و ثانياً باعث تفسيري ناروا از فيض مي‌شود كه ساير ساحت‌هاي دروني انسان را به چالش مي كشد و به نوعي ناكارآمدي تنزل مي‌دهد؛ لذا پلاگيوس براي حل اين مشكل، ابتدا اراد ه ي انسان را آزاد مي داند و در گام بعدي، طبيعت انسان را پاك معرفي مي كند و به شرح آنها مي‌پردازد و با رويكردي آريوسي ابتدا به تبيين فيض مي‌پردازد و سپس با تفسير آگوستين از پولس به مقابله برمي‌خيزد و شواهد آگوستين از كتاب مقدس را نيز استعاري مي‌داند و در نتيجه نوزادان را عاري از هرگونه گناه اعلام مي‌كند. در اين پژوهش قصد داريم به گونه ي توصيفي تحليلي و با مراجعه به منابع اصيل، به بررسي اين مسئله بپردازيم.