مدل ساختاري دردهاي شكمي روان تني كودكان 10 تا 12 سال بر اساس رابطه والد كودك و يادگيري اجتماعي باميانجي گري مهارت هاي سازگاري

مقدمه: بيماري هاي مزمن مانند دردهاي عملكردي شكم در كودك علاوه بر علايم جسمي، تغييرات رواني را ايجاد مي كند كه مي تواند آسيب هاي ناشي از اين بيماري را افزايش دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسي دردهاي شكمي روان تني كودكان 10 تا 12 سال بر اساس رابطه والد كودك و يادگيري اجتماعي با ميانجي گري مهارت هاي سازگاري انجام شد.روش كار: روش تحقيق حاضر مقطعي و معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل كليه كودكان 10 تا 12 ساله مبتلا به اختلال درد عملكردي شكم شهر اصفهان در سال 1401-1402 بود. تعداد 179 كودك به روش نمونه گيري در دسترس از كلينيك هاي تخصصي اختلالات گوارشي شهر اصفهان بر اساس معيارهاي ورود انتخاب شدند. ابزار جمع آوري داده ها شامل پرسشنامه هاي رابطه والد-كودك، يادگيري رفتارهاي درد والدين فرم كوتاه، پرسشنامه رفتارهاي مقابله اي كودكان (CCBQ) و شاخص تجديدنظر شده درد شكم بود. تجزيه و تحليل داده ها با كمك روش آماري معادلات ساختاري در نرم افزار SMART PLS-4 استفاده شد.يافته ها: يافته ها نشان داد كه مهارت هاي سازگاري مي تواند به طور غيرمستقيم و به طور معناداري رابطه بين والد -كودك و يادگيري اجتماعي با دردهاي شكمي عملكردي كودكان را ميانجي گري كند (0.05 P). مسيرهاي رگرسيوني مستقيم رابطه والد- كودك و كنارآمدن ويرانگر به دردهاي شكمي به ترتيب برابر با 0.17- و 0.24- و همچنين مسيرهاي مستقيم رابطه والد-كودك و يادگيري اجتماعي به كنار آمدن با مشكل به ترتيب برابر با 0.34 و 0.23 بود كه معنادار گزارش شد (0.05 P). از بين شش مسير غيرمستقيم با ميانجي گري نقش سه سبك سازگاري رفتاري، تنها دو مسير غيرمستقيم رابطه والد كودك و كنارآمدن با مشكل دردهاي شكمي با ضريب رگرسيوني برابر با 0.080- و 2.23=t، و يادگيري اجتماعي و كنارآمدن ويرانگر يا دردهاي شكمي با ضريب رگرسيوني برابر با 0.050 و 1.99= t از لحاظ آماري معنادار بود (0.05 P).نتيجه گيري: وجود ارتباط مثبت و سالم بين والد و كودك به عنوان يك عامل محافظتي در برابر دردهاي شكمي عملكردي عمل مي كند. ايجاد يك فضاي باز براي بيان احساسات و نيازهاي آن ها و ارائه حمايت و پشتيباني مناسب توسط والدين مي تواند به بهبود مشكلات عاطفي، رواني و اجتماعي كودكان كمك كند.