شناسايي موانع بازدارنده اجراي برنامه درسي سازگارانه در دوره ابتدايي

پژوهش با هدف شناسايي موانع بازدارنده اجراي برنامه درسي سازگارانه در دوره ابتدايي انجام شد. رويكرد پژوهش كيفي و روش آن داده بنياد بود. مشاركت‌كنندگان پژوهش، خبرگان آشنا به مباحث آموزش‌وپرورش و برنامه‌ريزي درسي دوره ابتدايي شهر اصفهان در سال 1399 بودند كه 18 نفر با نمونه‌گيري هدفمند و به روش گلوله برفي و تا اشباع نظري انتخاب شدند. ابزار گردآوري، مصاحبه نيمه ساختاريافته بود. داده‌ها در سه مرحله رمزگذاري باز، محوري و انتخابي تحليل شدند. تحليل داده ها منجر به استخراج 110 كد مفهوم، احصاء 30 مولفه و چهار بُعد گرديد كه در قالب مدل پژوهش بدست آمد. نتايج نشان داد مدل موانع بازدارنده را مي‌توان در چهار بعد فردي (بي‌انگيزگي و بي‌اعتمادي، كافي نبودن حقوق و پاداش‌ها، ضعف دانش و آگاهي فردي)، سازماني (كاهش مشاركت در تدوين و تهيه برنامه‌ها، نبود شايسته‌سالاري، سلسله‌مراتب سازماني پيچيده، بلند و مبهم)، مديريتي- ساختاري (تفويض اختيار نامناسب و ناعادلانه، تعاملات ضعيف مديران، تمايل مديران به حفظ قدرت خود) و سياسي- اجتماعي (بدبيني و نگرش منفي مردم به آموزش‌وپرورش خصوصي، ناهماهنگي و عدم انسجام سياست‌هاي دولت) دسته‌بندي نمود. مهم‌ترين دستاورد پژوهش آن است كه موانع معرفي شده پايه‌اي، عميق و گسترده هستند لذا كوچ يكباره از رويكرد برنامه درسي متمركز به سازگارانه خطرناك و توأم با شكست خواهد بود.