تحليل نوپراگماتيستي ريچارد رورتي از «خودآفريني» در فلسفه تعليم و تربيت

در اين مقاله سعي داريم نشان دهيم كه در قرن حاضر يكي از نظريه پردازان حيطه فلسفه تعليم و تربيت ريچارد رورتي، فيلسوف نئوپراگماتيست آمريكايي، با نقد تفكر فلسفي گذشته درباره تعليم و تربيت به مساله «خودآفريني» به عنوان هسته مركزي تعليم و تربيت در عصر حاضر تأكيد دارد. از نظر اين فيلسوف هدف آموزش در مدارس و دانشگاه ها و مراكز آموزشي اين است كه كمك كند فرد دست به خودآفريني زند. از نظر اين فيلسوف تعليم و تربيت در مراكز آموزشي مخصوصاً در آمريكا بطور كلي به دو قسمت تقسيم مي‌شود. در مرحله پيش دانشگاهي و مدارس به فرد اجتماعي شدن را ياد مي دهند و در مرحله دانشگاهي و آكادميك فرد يادمي گيرد كه به خودآفريني دست زند و تصويري كه در دوره قبلي آموزش پيش از دانشگاه داشته به زير سوال ببرد. رورتي براي تحليل مفهوم كليدي خودآفريني از انديشه هاي به روزشده جان ديويي و فوكو و نيچه و حتي هايدگر استفاده مي‌كند تا نشان دهد كه فلسفه تعليم و تربيت معاصر در قرن حاضر نياز دارد اين مفهوم را در كانون تحليل خود قرار دهد. اما بايد توجه كرد كه ديدگاه رورتي همواره از جانب منتقدان مورد نقد قرار گرفته و به ويژه مباني فلسفي او از جمله انكار حقيقت عيني، آماج نقدهاي بسيار قرار گرفته است .