لويناس و خوانش تلمودي متن مقدس: پاسخي به بحران خود آييني انسان مدرن

در اين پژوهش بر آن هستيم كه با تمركز بر آثار الهياتي و فلسفي امانوئل لويناس، مفهوم يهودي وحي و اسلوب تفسيري تلمود را بيابيم و امكان جمع خودآييني انسان و سنت را در نگاه او بررسي كنيم. لويناس فيلسوف منتقد انديشه‌ي فلسفي مدرن است كه نقدش را با ياري‌جويي از سنت ديني و به ويژه مفهوم يهودي وحي پيش مي‌برد. با اين حال او واپس‌نگر نيست و قصد ندارد به نفع اقتدار وحي به خودآييني انسان پشت كند. لويناس تلاش مي‌كند از خوانش تلمودي از متن‌مقدس امكاني را استخراج ‌كند كه پايبندي به وحي مستلزم انكار عقلانيت و آزادي انسان عصر مدرن نباشد. در اين خوانش، وحي از دانشي درباره‌ي خدا به سخن‌گفتن با خدا بدل مي‌شود كه هسته‌ي آن دريافت فرمان اخلاقي است، فرماني كه به عقيده‌ي او به اطاعت كور فرانمي‌خواند. علاوه بر اين، اسلوب تفسيري تلمود نيز خود ضامن پويايي اين سنت است و بر نقش مفسر به عنوان مشاركت‌كننده‌ي در وحي بنا شده است. او براي اثبات ادعاهايش، صورت وحي در يهوديت، نسبت يهوديان با كتاب‌مقدسشان و اصول سنت تفسيري تلمود را مبناي بحث‌هايش قرار مي‌دهد. نظرات لويناس در اين محورها پيوند تنگاتنگي با فلسفهي زبان او دارد. لويناس قصد دارد نشان دهد زباني كه وحي در آن جاري مي‌شود، نمي‌تواند به ابزاري صرف براي انتقال انديشه‌ها و اطلاعات فروكاسته شود بلكه دربردارنده‌ي ساحتي است كه ماهيت وحياني زبان را مي‌سازد.