تأثير پارامترهاي عملكردي شامل توان، نسبت سوخت به هوا و تركيب گاز سنتز بر شرايط حرارتي و ساختار شعله در رژيم‌هاي احتراقي مايلد و دما بالا

هدف از پژوهش حاضر، مطالعه تأثير پارامترهاي عملكردي شامل توان، نسبت سوخت به هوا و تركيب گاز سنتز روي شرايط حرارتي و ساختار شعله در دو رژيم احتراقي مايلد و دما بالا است. بدين منظور از شبيه‌سازي كوره احتراقي دانشگاه ليسبون با استفاده از مدل آشفتگي k-ε استاندارد و مدل احتراقي مفهومي اتلاف گردابه اصلاح شده استفاده شده است. پارامترهاي عملكردي مورد بررسي شامل توان‌هاي كوره 5 و 16 كيلووات، نسبت‌هاي سوخت به هواي 1/0، 2/0، 4/0 و 6/0 و نسبت كسر جرمي‌هاي هيدروژن به مونوكسيد كربن 01/0، 02/0، 05/0، 1/0، 2/0 و 3/0 است. نتايج شبيه‌سازي‌ها نشان مي‌دهد كه تحت رژيم مايلد توزيع دما يكنواخت‌تر از رژيم دما بالا بوده و تشكيل رژيم مايلد مستلزم تأخير در اشتعال به‌منظور رسيدن به سطح قابل‌توجهي از رقيق‌سازي مخلوط احتراقي است. همچنين افزايش توان، تسهيل در تشكيل رژيم مايلد را به همراه داشته، در حالي‌كه افزايش هيدروژن سوخت در توان كوره ثابت به علت كاهش سرعت جريان سوخت و در نتيجه كاهش نرخ بازچرخش محصولات احتراقي منجر به انتقال به رژيم دما بالا مي‌شود. مطابق با نتايج به‌دست‌آمده، در صورت تغيير قابل توجه در شرايط عملكردي مورد بررسي، لازم است تا طراحي كوره براي دستيابي به رژيم مايلد اصلاح شود.