نقش ميانجيگري ساختار سرمايه بر رابطه بين بيش‌اعتمادي مديران و كارايي شركت: با تاكيد بر روش تحليل پنجره اي

زمينه و هدف:يكي از مهم‌ترين تصميمات مديران شركت‌ها، تصميم در مورد تركيب و چگونگي تامين مالي شركت‌ها است كه نقش بسزايي در عملكرد و كارايي شركت دارد. عوامل متعددي مي‌تواند بر تصميمات تامين مالي شركت‌ها اثر بگذارد، از جمله اين عوامل، ويژگي‌هاي شخصيتي مديران ارشد است. هدف اين مقاله بررسي تاثير بيش‌اعتمادي مديران بر كارايي شركت با در نظر گرفتن رابطه ميانجيگري ساختار سرمايه است. روش: جامعه آماري اين پژوهش شركت‌هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و نمونه آماري آن شامل داده‌هاي 229 شركت طي دوره پنج ساله 1395-1399 است. روش نمونه‌گيري، حذف سيستماتيك بوده و روش مورد استفاده براي برآورد الگو، روش رگرسيون چند متغيره مستحكم است. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد در رابطه، بيش‌اعتمادي و كارايي شركت با ميانجيگري ساختار سرمايه، بين بيش‌اعتمادي‌ مديران و كارايي شركت رابطه معناداري وجود ندارد و بين ساختار سرمايه و كارايي شركت رابطه منفي و معنادار برقرار است كه اين امر بيانگر نقش ميانجيگري كامل ساختار سرمايه در اين پژوهش است و به عبارتي تمامي اثر بيش‌اعتمادي مديران از طريق ساختار سرمايه بر روي كارايي شركت اعمال مي‌گردد. نتيجه‌گيري: بيش‌اعتمادي باعث مي‌شود مديران منطقي عمل نكرده و سطح ريسك خود را به درستي تفسير نكنند. به همين دليل مديران بيش‌اعتماد ممكن است، با وجود ريسك تامين مالي از خارج شركت، باز هم از بدهي بيشتري در ساختار سرمايه شركت استفاده كنند. همين امر موجب افزايش هزينه‌هاي مالي شركت شده و كاهش كارايي شركت مي‌شود.