تحليلي بر مؤلفه‌هاي اقتصادي مؤثر بر ميزان ازدواج و طلاق با تأكيد بر مشاركت اقتصادي زنان

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه مؤلفه‌هاي اقتصادي با ميزان ازدواج و طلاق به‌روش خودرگرسيون با وقفه‌هاي توزيعي كه امكان تحليل كوتاه‌مدت و بلندمدت را فراهم مي‌آورد، انجام شد. همچنين تحليل مقايسه‌اي مؤلفه‌هاي اقتصادي مشترك و توأمان مؤثر بر ازدواج و طلاق نيز ارائه گرديد. داده‌هاي پژوهش از كليه اطلاعات و آمار مكتوب مربوط به اقتصاد ايران در سال‌هاي 1362 تا 1399 جمع‌آوري شد. نتايج تحليل بلندمدت داده‌ها نشان داد كه ميزان بيكاري به‌طور مستقيم، و ضريب جيني به‌طور معكوس با ميزان طلاق رابطه معنادار دارد. متغيرهاي مشاركت اقتصادي زنان، رشد درآمد سرانه، شهرنشيني و رشد اجاره مسكن رابطه معناداري با ميزان طلاق در بلندمدت ندارد. همچنين متغيرهاي شهرنشيني، مشاركت اقتصادي زنان و رشد درآمد سرانه به‌طورمستقيم، و متغيرهاي ضريب‌جيني، رشد اجاره مسكن و نرخ بيكاري به‌طور معكوس، با ميزان ازدواج در بلندمدت رابطه معكوس دارد. نتيجه قابل‌توجه درباره مشاركت اقتصادي زنان اين بود كه با افزايش ميزان مشاركت اقتصادي زنان، ميزان ازدواج‌ها در كشور افزوده شده و اين متغير، تأثير معناداري بر ميزان طلاق در كشور نداشته است.