مدل‌يابي روابط ساختاري دوسوگرايي خود و علائم اختلال وسواس فكري-عملي: نقش ميانجي تحمل‌ناپذيري عدم‌اطمينان

هدف: پژوهش حاضر باهدف بررسي نقش ميانجي تحمل‌ناپذيري عدم‌اطمينان در رابطه بين دوسوگرايي خود و شدت علائم وسواسي-اجباري در يك نمونه آنالوگ انجام‌شد.‌روش: روش پژوهش توصيفي- همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل بزرگ‌سالان بالاي ١٨ سال بود كه از ميان آن‌ها ٧١٨ نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. شركت‌كنندگان، مقياس‌هاي دوسوگرايي خود (بار و كيريوس، ٢٠٠٧)، تحمل‌ناپذيري عدم‌اطمينان ١٢ موردي (كارلتون و همكاران، ٢٠٠٧) و پرسشنامه وسواسي اجباري ييل-براون (گودمن و همكاران، ١٩٨٩) را تكميل كردند. جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها از روش مدل‌سازي معادلات ساختاري و نرم‌افزارهاي Amos-٢٤ و SPSS-٢٧ استفاده شد.‌يافته‌ها: بررسي داده‌هاي پژوهش نشان داد كه بين دوسوگرايي خود و شدت علائم وسواسي-اجباري رابطه‌اي مثبت و معنادار (٠١/٠P ) و بين تحمل‌ناپذيري عدم ‌اطمينان و دوسوگرايي خود و همچنين شدت علائم وسواسي-اجباري رابطه‌اي منفي و معنادار وجود دارد (٠١/٠P ). همچنين، تحمل‌ناپذيري عدم‌اطمينان رابطه بين دوسوگرايي خود و شدت علائم وسواسي-اجباري را ميانجي‌گري كرد (٠١/٠P ).‌نتيجه‌گيري: بررسي يافته‌ها نشان داد كه سطوح بالاي دوسوگرايي خود با كاهش تحمل‌ناپذيري عدم اطمينان، سبب افزايش شدت علايم وسواسي- جبري مي‌شود. به اين صورت كه سطوح بالاي دوسوگرايي خود، با متمركز كردن توجه بر خود و كاستن از توجه به محيط، سبب كاهش تحمل‌ناپذيري عدم اطمينان و در نتيجه ظهور علايم وسواسي مي‌شود. بر اين اساس، مي‌توان نشانه‌هاي وسواسي را تلاش فرد جهت حل دوسوگرايي در مورد خود دانست.