واكاوي زبان چندوجهي قرآن درگزاره‌هاي تمثيلي

شماري از آيات قرآن، مشتمل برگزاره‌ها‌ي تمثيلي است و به جهت ارائه‌شدن تفسير متقن، صحيح  و جامعي از متن قرآن، ضروري مي‌نمايد، مفسران، در راستاي دستيابي به مقاصد آيات از نوع زبان اين گزاره‌ها مطلع شوند و مكتب خويش را نسبت به نظرات «زبان شناسي»روشن‌كنند. اين تحقيق با روش توصيفي ـ تحليلي بر اساس داده‌ها و اطلاعات كتابخانه‌اي به ويژه بهره جستن از كتب ادبي، بلاغي، تفاسير متقدمين و متأخرين نگاشته شده‌است و يافته‌هاي حاصل از آن عبارتند از: تك وجهي نبودن زبان قرآن در بيان گزاره‌هاي تمثيلي و چندوجهي  و ذوجهات بودن آن؛ به گونه‌اي كه حقايق قرآن در قالبي ادبي و هنري به زبان تمثيلي و به صورت معرفت‌بخش و واقع‌گرا بيان شده‌است و از طريق كاربست اين گزاره‌هاي تمثيلي، در عين تفهيم معناي سطحي و ظاهري گزاره‌ها، همزمان معناي عميق، باطني و واقعي وراي ظواهر كلام نيز القا مي‌شود و تخيّل، توهّم و كذب در آن راه ندارد. زبان مقدس آن، زبان اصلاح‌گر باورهاي دروني در اعتقاداتي همچون شرك، نفاق و دنياگرايي است؛ و زبان اصلاح‌گر رفتارهاي اجتماعي در اموري از قبيل نقض عهد و انفاق نامطلوب است؛ همچنين چند نوع ديگر از كاربست آن را در امور ذيل مي‌توان برشمرد: زبان هدايتگري، حقيقت‌گرا، آينده نگري، عبرت‌گيري و معرفت بخشي عيني شناختاري