بررسي آثار به‌كارگيري مجازات‌ جايگزين حبس در تحقق بعد ديني تربيت اجتماعي فرزندان افراد بزهكار

يكي از رايج‌ترين مجازات كيفري در تاريخ نظام‌هاي قضايي جهان، مجازات حبس است. پيامدهاي مخرب، منفي و نامطلوب اين مجازات، در جامعه به‌طور محسوس قابل‌مشاهده است؛ ازاين‌رو صاحب‌نظران در عصر حاضر، نظريه جديدي تحت عنوان «مجازات جايگزين حبس» طرح نموده‌اند كه هم در مجامع علمي و تخصصي و هم در بين عموم مردم، مورد اقبال فراواني قرارگرفته است. به نظر مي‌رسد طرح اين ايده و البته اجراي صحيح آن، علاوه بر تأثيرگذاريِ رواني بر فرد بزهكار، مي‌تواند بر اجتماع انساني و به‌ويژه اعضاي خانواده و  فرزندان او نيز مؤثر باشد. بر اين اساس و بنا بر آنچه در مدت اجراي اين ايده مشاهده‌شده است، مي‌توان ادعا نمود ناملايمات و تبعات ناخوشايند ناشي از مجازات حبس تا سطح فراواني كاهش‌يافته است؛ به‌علاوه ظاهراً اين طرح، توانسته در بعد دينيِ تربيت اجتماعي فرزندان افراد بزهكار نيز اثربخش واقع شود. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش توصيفي - تحليلي به بررسي آثار به‌كارگيري مجازات جايگزين حبس در تحقق بعد ديني تربيت اجتماعي فرزندان افراد بزهكار بپردازد. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه اين آثار عبارت‌اند از: ۱. عدم تخريب نقش الگويي والدين بر كودكان؛ ۲. عدم محروميت فرزندان از منبع محبت والدين؛ ۳. حفظ نقش نظارتي و مراقبتي والدين بر فرزندان و ۴. جلوگيري از انزواي فرزندان در محيط‌هاي اجتماعي.