ملكوت در انجيل توماس

انجيل توماس يكي از كشفيات كتابخانه «نجع حمادي» است كه توجه بسياري از محققان چند دهه اخير را به خود جلب كرده است. هرچند برخي از آباي كليسا آن را بدعت‌آميز دانسته‌اند؛ اما بيشتر پژوهشگران آن را متني اصيل مربوط به صدر مسيحيت مي‌دانند كه دربرگيرندۀ سخنان اصيل عيساي ناصري و آموزه‌هاي باطني اوست. اين انجيل غيررسمي با وجود شباهت‌ها با ساير متون رسمي مسيحيت، به علّت منظرگاه الهياتي‌اش تفاوت‌هاي اساسي‌اي نيز دارد. در اين تحقيق با استفاده از عبارات انجيل توماس به يكي از تفاوت‌هاي مهم يعني مفهوم «ملكوت» پرداخته شده است. انجيل توماس براي تشريح مفهوم ملكوت از تشبيهات فراواني مانند خردل، آتش، خمير مايه و شبان استفاده كرده است كه ضمن آنها بر خلاف اناجيل رسمي، بيان مي‌شود ملكوت نه امري آخرالزماني، بلكه مفهومي غيرتاريخي، اينجا و اكنون و دروني است. انجيل توماس ملكوت را متعلّق به پدر و دست‌يافتني مي‌داند كه از آنِ فقرايي است كه در پي مقصود به طلب و جستجو برآمده‌اند و موفّق به خودشناسي شده‌اند؛ سالكاني كه مانند كودكان، لباس انانيّت را زير پا لگدمال مي‌كنند و با يكپارچه‌كردن درون و بيرون و رفع تضادهاي دروني خود به وحدت رسيده‌اند.