تاثير 12 هفته تمرين تداومي و تناوبي شديد بر سطوح سرمي پروگرانولين و MCP-1 در زنان مبتلا به ديابت نوع ۲

مقدمه و هدف: برهم خوردن تنظيم سطوح آديپوكاين ها در پاتوژنز ديابت نوع2 نقش مهمي دارد. باوجود اين، تمرينات ورزشي بواسطه تعديل سطوح آديپوكاين ها مي تواند در بهبود كنترل گليسميك در بيماران ديابتي نوع2 موثر باشد. در مطالعه حاضر، تاثير 12 هفته تمرين تناوبي شديد (HIIT) و تداومي با شدت متوسط (MICT) بر سطوح سرمي پروگرانولين و MCP-1 در زنان ديابتي نوع2 بررسي شد.مواد و روش ها: تعداد 36 زن ديابتي نوع2 واجد شرايط و داوطلب در سه گروه كنترل، HIIT و MICT به صورت تصادفي تقسيم شدند. پروتكل HIIT (90 درصد ضربان قلب بيشينه) و MICT (60 تا 70 درصد ضربان قلب بيشينه) هر دو به مدت 12 هفته روي نوارگردان اجرا شدند. نمونه هاي خوني در مراحل پيش آزمون و پس آزمون جمع آوري شدند. تغييرات بين گروهي با آزمون آناليز كوواريانس تعيين شد و سطح معناداري 0.05 p بود.نتايج: نتايج حاضر نشان داد كه HIIT (0.001 p) و MICT (0.014=p) هر دو به كاهش معنادار سطوح سرمي MCP-1 منجر شده اند. باوجود اين، كاهش پروگرانولين نسبت به گروه كنترل تنها در گروه HIIT مشاهده شد (0.001 p) و MICT تاثير معناداري بر سطوح پروگرانولين نداشت (0.077=p). كاهش درصد چربي بدن و مقاومت به انسولين نيز با هر دو پروتكل HIIT و MICT در مقايسه با گروه كنترل معنادار بود (0.001 P).نتيجه‌گيري: تمرينات HIIT و MICT هر دو در تعديل آديپوكاين ها در بيماران ديابتي نوع2 موثر هستند. باوجود اين، تاثيرگذاري HIIT در مقايسه با MICT از جمله در كاهش سطوح پروگرانولين بيشتر بود كه اهميت توجه بيشتر به HIIT در مديريت ديابت نوع2 را نشان مي دهد.