عوامل موثر بر استرس شغلي و فرسودگي شغلي در بهورزان شهرستان گرگان، يك مطالعه مقطعي

مقدمه: استرس شغلي و فرسودگي شغلي عوامل خطري هستند كه مي‌توانند سلامت بهورزان شاغل در خانه‌هاي بهداشت روستايي را تحت‌تاثير قرارداده و بر بهره‌وري آن‌ها موثرباشند. لذا اين مطالعه با هدف تعيين عوامل موثر بر استرس شغلي و فرسودگي شغلي در بهورزان و تحليل آن‌ها در حيطه‌هاي مختلف انجام‌شد. روش: مطالعه حاضر يك مطالعه مقطعي است. در اين مطالعه با روش سرشماري 136 بهورز وارد مطالعه شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌هاي استاندردشده استرس شغلي HSE و پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلچ و جكسون  جمع‌آوري‌شد. اطلاعات جمع‌آوري‌شده در نرم‌افزار 27SPSS وارد با آزمون‌هاي آمار توصيفي و تحليلي ناپارامتريك من‌وتيني، كروسكالواليس، و آزمون همبستگي اسپيرمن در سطح معني‌داري كمتر از 0.05 تجزيه و تحليل شدند. يافته‎ها: ميانگين و انحراف معيار نمره كلي استرس شغلي برابر 16.22± 89.54 و ميانگين و انحراف معيار نمره كلي فرسودگي شغلي برابر 16.47± 50.97 به‌دست‌آمد. شيوع استرس شغلي در سطح شدت متوسط (72.1%) بيشتر از فرسودگي شغلي در سطح متوسط (44.1%) بوده است. همچنين سطح كلي استرس شغلي با سن و سابقه كار رابطه معني‌داري را نشان‌داد (0.042 p=). درمورد فرسودگي شغلي، رابطه معني‌داري با سطح تحصيلات و وضعيت تاهل مشاهده‌شد (0.05   p).