ارائه يك رويكرد تلفيقي براي رتبه بندي ريسك با استفاده از تجزيه و تحليل حالات نقص و اثرات آن بر پايه يك مدل تصميم گيري چند معياره فازي

مقدمه: شناسايي و ارزيابي خطرات يكي از الزامات حياتي به‌منظور پيشگيري از حوادث و حفظ سلامت نيروي انساني در محيط كار مي‌باشد. روش تجزيه و تحليل حالات نقص و اثرات آن (FMEA) ازجمله ابزارهاي پركاربرد جهت شناسايي و ارزيابي خطرات موجود در يك سيستم است. به‌دليل برخي محدوديت‌ها، در سال‌هاي اخير تمركز محققين بر بهبود قابليت‌هاي آناليزي اين روش معطوف‌شده است. در اين مطالعه از روش بهترين_بدترين فازي (FBWM)، به‌منظور غلبه بر كاستي‌هاي مرتبط با اولويت‌بندي روش FMEA استفاده‌شده است. روش: ابتدا نسبت به شناسايي كليه حالات نقص سيستم اقدام‌شد. سپس، در گام دوم به‌منظور وزن‌دهي به پارامترهاي ريسك نسبت به ادغام تكنيك FBWM با روش FMEA اقدام‌شد. در نهايت اعداد فازي هر يك از پارامترهاي ريسك باهم تركيب و عدد اولويت ريسك فازي محاسبه‌شد. كاربرد رويكرد پيشنهادي جهت آناليز خطرات يك ديگ بخار بررسي‌شد. يافته‎ها: نقص شير اطمينان مكانيكي، شير اطمينان برقي و نقص اتصالات به‌ترتيب به‌عنوان پراهميت‌ترين خطرات شناسايي‌شدند. نتايج نشان‌داد كه برخلاف روش معمول FMEA، استفاده از رويكرد FBWM باعث مي‌شود هر يك از حالات نقص در رتبه ريسك مجزايي قرارگيرند. نتيجه‎گيري: رويكرد پيشنهادي منجربه اولويت‌بندي جزئي‌تر ريسك‌ها شد و با استفاده از آن مي‌توان مطمئن بود كه اهميّت نسبي كليه حالات نقص در آناليز مدنظرقرارمي‌گيرد.