بررسي تغييرات فاكتورهاي VEGF و TIMP-1 پس از يك دوره فعاليت تركيبي و هوازي در مردان سالمند

زمينه و هدف: با توجه به شيوع سالمندي لازم است برنامه‌ريزي در جهت كاهش بيماري‌هاي سالمندي صورت گيرد.. فعاليت ورزشي مي‌تواند به عنوان يك عامل مثبت در تحريك فرآيند آنژيوژنز در شرايط فيزيولوژيكي و حتي در شرايط پاتولوژيكي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي تغييرات فاكتورهاي آنژيوژنزي VEGF (فاكتور رشد اندوتليال عروقي) و TIMP-1 (مهاركننده بافتي متالوپروتئينازها) پس از يك دوره فعاليت بدني تركيبي (هوازي و مقاومتي) و هوازي در مردان سالمند بود. روش تحقيق: در مطالعه نيمه‌تجربي حاضر30 مرد سالمند با ميانگين سني 1.28 ±36/ 62 سال انتخاب شدند. اين افراد به‌صورت تصادفي به 3 گروه هوازي، تركيبي و كنترل تقسيم شدند. تمرينات در 8 هفته انجام گرفت. تمرينات هوازي با شدت 60-70%حداكثرضربان قلب ذخيره بود. تمرينات تركيبي شامل تمرين هوازي به همان صورت تمرينات گروه هوازي فقط با نصف زمان و تمرينات مقاومتي با شدت60- 75% 1RM (يك تكرار بيشينه) انجام گرفت. تمرينات تركيبي شامل تمرينات هوازي و قدرتي در يك روز و در ابتدا تمرينات قدرتي و سپس هوازي انجام گرفت. نمونه‌هاي خوني براي اندازه‌گيري سطوح سرمي VEGF و  TIMP-1قبل از شروع تمرينات و بعد و از آخرين جلسه تمرين در حالت ناشتايي جمع‌آوري و به روش الايزا اندازه‌گيري شد. براي مقايسه ميانگين‌هاي درون و بين گروهي، از آزمون تحليل واريانس آنكوا و t همبسته در سطح معنا‌داري 0.05 P≤استفاده شد. يافته‌ها: تمرين هوازي باعث افزايش معني‌داري درVEGF (0.001P=) و كاهش معناداري در  TIMP-1(0.001P=) نسبت به كروه كنترل شد. تمرين تركيبي نيز باعث افزايش معني‌داري درVEGF (0.001P=) و كاهش معناداري در  TIMP-1 (0.001P=) نسبت به كروه كنترل شد. بر اساس نتايج مقادير پس آزمون VEGF در گروه تركيبي و گروه هوازي افزايش و فاكتور TIMP-1 در گروه تركيبي و هوازي كاهش معني‌داري نسبت به پيش آزمون ايجاد گرديد. نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه فعاليت ورزشي تركيبي و هوازي مي‌تواند با افزايش ميزان VEGF و كاهش ميزان TIMP-1 در سالمندان مؤثر باشد.