راه هاي پرورش معاني در اشعار عصر مشروطه (با تكيه بر اشعار ميرزادۀ عشقي، ابوالقاسم لاهوتي و فرخي يزدي)

زمينه و هدف: شاعران براي تغيير در طرز بيان و پرورش معاني و مضامين اشعارشان، از شگردهاي متعدد و متنوعي بهره ميگيرند كه گروهي از اين شگردها را «صنايع بيان» ‌مينامند. شگردهاي ديگري نيز براي بيان تأثيرگذار و راه هاي پرورش معاني رواج دارد كه بطور دقيق و خاص در مبحث صنايع ادبي بحث نميشوند، اما بسان صنايع و گاه بيشتر از آنها، در ايجاد شعر تأثيرگذار مؤثرترند. از اين روشها بعنوان «راه هاي پرورش معاني» ياد ميشود. راه هاي پروراندن معاني و نوآوري در طرز بيان، اثر ادبي را از يكنواختي بيرون مي‌آورد و باعث ميشود مورد قبول خوانندگان باذوق و علاقه مند قرار بگيرد، به همين دليل سخن هراندازه متنوع باشد به همان ميزان براي مخاطب جذاب زنده و پويا خواهد بود. هدف اصلي اين پژوهش، يافتن شيوه هاي پروراندن مطالب در اشعار عصر مشروطه است. روش مطالعه: در اين مقاله كه به روش كتابخانه اي نگاشته شده است، روشهاي پرورش معاني ‌در اشعار عصر مشروطه بررسي و تحليل ميشود. يافته ها: از بين راه هاي پروراندن معاني‌‌، در اشعار دورۀ مشروطه از حكايت و روايتگري، توصيف، تشبيه، تمثيل و طنز و مطايبه بيشتر استفاده شده است. نتيجه گيري: شاعران اين دوره، در توصيفات خود به جزئيات و طبيعت توجه بسياري دارند و براي ذكر حداكثر جزئيات و براي توصيف دقيق از هنر فضاسازي بهره گرفته اند. شاعران مشروطه براي ابلاغ انديشه هاي اصلاحي و پيامهاي انقلابي‌ خود، به تمثيل و طنز روي مي‌آورند و آن را بسان يكي از راه هاي پرورش معاني به خدمت ميگيرند.